Rond deze tijd van het jaar komen er altijd quotes voorbij op sociale media met teksten als ‘Je hebt maar achttien zomers met je kind, dus zorg dat hij bijzonder wordt’ of ‘Als je kind twaalf is, heb je 75 procent van je tijd met hen gehad, dus geniet van het moment’. Ik vind dit soort uitspraken pijnlijk. Ik snap zelf heel goed dat die kleffe pindakaashanden in mijn nek en op mijn net gewassen trui er op een dag niet meer zijn en dat ik ga wensen dat ik de tijd kon terugdraaien. Maar in dit moment word ik toch vooral helemaal gek van de zoveelste keer die onderbroek uit de lamp vissen (don’t ask) en nee zeggen tegen nog een koekje. De dag tot dag is soms gewoon ellendig zwaar. Zeker in de zomervakantie. En nog meer als het regent. Zeker als je kind weer door een onverklaarbare ‘sprong’ (of mag je dit na de babytijd niet meer zo noemen?) gaat en elke vorm van controle die je denkt te hebben weer de deur uit vliegt. Als het dan ook nog eens al nummer zeven van de achttien is, - bijna op de helft… - dan voelt het wel erg druk allemaal. 

Deze vakantie vond ik mijn kind soms ronduit irritant. Ik belde hierover mijn sponsor en andere mensen binnen mijn 12 stappen programma, want mijn schuldgevoel hierover vrat aan me. Ik voelde me een slecht mens. Niet geschikt om moeder te zijn en al helemaal niet van dit fantastische kind. Straks verpest ik hem en is de schade nooit meer terug te draaien. Gelukkig werd ik er in elk telefoontje aan herinnerd dat het maar gedachten zijn. Dat we elkaar allemaal weleens irritant vinden en nog belangrijker dat dit JUIST bij verbinding hoort. Want in de gezonde relatie die ik wil en hopelijk kan creëren met hem, wil ik vooral dat hij leert zichzelf te zijn. Wat anderen daar soms ook van vinden.

Ergens halverwege de vakantie, waarin ik me afvroeg of mijn kind zijn oren had verkocht op de zwarte markt, keek ik in de overvolle dierentuin om me heen en besloot om op te houden met dat harde werken voor de perfecte vakantie. Ja, ik wil dat deze zomer memorabel is. Ik wil dat hij het leuk heeft. Ik wil dat ik de allerbeste moeder ben en in het kringgesprek op die eerste maandag er vol jaloezie over mij gedacht wordt door de andere kinderen in groep vier. Sinds ik clean ben, voelt het alleen nog maar extra alsof ik iets goed moet maken. Dat ik tijd in te halen heb. Tijd waar ik er met mijn hoofd niet bij was en hoopte dat hij zo snel mogelijk zou gaan slapen. Die tijd kan ik nooit terugdraaien en perfectie (of zon) kan ik niet afdwingen, maar ik heb uit mijn gebruik en rock bottom wel iets geleerd wat ik hem wil meegeven. Namelijk dat we door moeilijke dingen heen kunnen komen en dat dit proces bij het leven hoort.

Daar in die dierentuin zag ik ouders hun kind nog een extra ijsje gunnen, toch maar weer die zoveelste knuffel kopen in het veel te dure cadeauwinkeltje en ‘say cheese!’ roepen voor het volgende canvasje aan de muur. Uiteindelijk is ook dit gewoon een dag. Een van de vele dagen met mijn kind. Als ik bedenk wat ik hoop dat hij zich het meest herinnert als hij terugkijkt op zijn jeugd, is het niet die dierentuin. Ik hoop vooral dat hij zich herinnert dat ik er voor hem was. Dat we samen door dingen heen kwamen (ja, ook door zomers vol regen of irritatie). Dat hij er niet alleen voor stond en zich gesteund, gehoord en geliefd voelde.

Ooit ging ik gebruiken om de angsten in mijn hoofd over wat anderen over mij dachten eindelijk een beetje minder te maken. Ik hoop dat ik dat bij hem kan voorkomen. Hoe kan ik hem dat anders leren dan dat hij dat thuis mag oefenen. Soms vinden we elkaar ongelofelijk irritant. Ja, zelfs in een van die achttien zomers, maar dat doet niets af van de liefde die er ook voor altijd is.

Dus, zomervakantie 2023: je was misschien niet wat ik ervan verwacht had, maar je hebt ons weer veel geleerd. Op naar een nieuw schooljaar!