Al vroeg had ik mijn gebruik vereenzelvigd met mijn identiteit. Al mijn literaire en muzikale helden waren gebruikers. Op mijn 27^e sterven zoals Jimi, Jim, Kurt en Janis leek mij zo’n slecht idee nog niet. Toen ik 28 werd vierde ik dit als een bitterzoet gegeven. Met veel drank. En drugs.

Ik schreef voor een muziekwebsite en was vaak te vinden in de vele poptempels die ons land rijk is. Meerdere malen moest ik concertverslagen schijven. Meestal wist ik de volgende dag niet waar ik was geweest. Als ik het een half uur later wel weer wist, trok ik een halve liter open, las ik andere recensies die al online stonden, gaf er mijn eigen draai aan en leverde het in. Ze vonden het allemaal fantastisch. En ik ook. Ik was een echte schrijver, een kunstenaar. En ik was er heilig van overtuigd dat ik nuchter niet zo kunnen schrijven. Laat staan dat ik mij nuchter nog in het nachtleven kon bewegen. Om mijn verslaving in stand te houden hield ik mijzelf voor dat ik niet kon functioneren zonder gebruik. Ik was ervan overtuigd dat mensen alleen van mij hielden als ik onder invloed was en dat ze nooit iets te maken zouden willen hebben met de nuchtere ik.

Dit was een leugen.

In herstel zag ik in ik dat ik nuchter een veel leuker mens ben. Ook leerde dat ik veel van mijn oude leven moest opgeven, maar lang niet alles.
Met een goed back-up plan kon ik na negen maanden voor het eerst weer naar een festival. Samen met een vriendin. Ik had er de dag van mijn leven. Ik danste als nooit tevoren, maakte werkelijk contact met mensen en de volgende dag stond ik fris op en ging ik met mijn sponsor naar een meeting. Ik schrijf niet per se beter dan ik deed, maar wel constanter. En ik ben een stuk productiever dan voorheen.

En mijn vrienden? Die zijn vooral blij dat er een nieuwe en verbeterde versie van mijzelf is ontstaan.

Eentje waar minder onzin uitkomt.