Na de ervaring die ik in mijn vorige blog heb beschreven, over mijn allereerste stap richting zelfbewustzijn, begon mijn verdieping in spiritualiteit.
Door de jaren heen heb ik verschillende mentors en leraren in de armen gesloten, omdat ik veel coaching en sturing nodig had. Ik had dan wel eenmalig geproefd van het ‘licht-en-liefde-verhaal’ waar veel spiritueel ingestelde personen het over hebben, maar die staat van zijn was voor mij allesbehalve blijvend. Het was voor mij kei- en keihard werken om daar (weer) te geraken, en dat proces verliep met vallen en opstaan.
Voor mij is spiritualiteit niks meer en niks minder dan mezelf écht leren kennen, zowel mijn donkere als mijn lichte kanten. De lichte kant is dan de kant van (zelf)liefde en de donkere kant bestaat uit de stukken die geen (zelf)liefde kennen. Om te herstellen, moest ik afdalen in dat donker: mijn innerlijke hel vol mindfucks, angsten, jaloezie, depressie, haat en verdriet. Het begin van het proces ríchting zelfliefde.
De afgelopen jaren heb ik geleerd dat pijn vaak, of misschien wel altijd, een boodschapper is. Pijn vertelt je dat iets anders moet, dat iets uit balans is. In mijn geval was dat iets álles, want er viel weinig gezonds te ontdekken in mijn gedrag tot dan toe. Dit werd steeds duidelijker naarmate ik alles helderder kon bekijken en beter kon reflecteren.
Het zware middelengebruik was natuurlijk niet handig. Maar het was niet - zoals ik altijd had gedacht - het grote probleem, ondanks dat het mij en anderen zoveel ellende had opgeleverd. Wel moest ik hier, om te beginnen, mee stoppen. Anders zou het sowieso niet lang duren voordat ik er in zijn geheel mee zou kappen. Om te beginnen? Ja, want het stoppen met verdoven was achteraf gezien voor mij niets meer dan het openen van de deur naar een donkere binnenwereld. En geloof me: daar was (gevoelsmatig) weinig licht aanwezig. Zonder een flinke zaklamp zou je er hopeloos verdwalen. Tot aan de dag van vandaag ben ik dankbaar dat ik mensen ben tegengekomen die de tijd en moeite hebben genomen om tijdelijk, best heel lang eigenlijk, te fungeren als zaklamp. Zonder hun liefde en sturing had ik dit nooit kunnen typen.
Spiritualiteit dus... Ja, maar voor mij is dat niet zoiets als hardop een mantra als ‘Ik ben liefde’ roepen. Mocht ik zoiets hebben geprobeerd, dan was het hoogstwaarschijnlijk het gebrek aan die liefde ervaren op zo’n moment dat ik dat mantra uitsprak. Voor sommige mensen schijnen dit soort affirmaties overigens wel te werken, maar ik moest mij, zeker in het begin, toch echt vooral op het donker in mij richten. Dáár moest iets mee gebeuren!
Naar die donkere kant hoefde ik niet echt te zoeken, want die kwam automatisch naar boven in de vorm van angsten en soms een angstwekkende agressie. Later werd mij pas duidelijk dat hierachter heel veel verdriet schuilging die geheeld moest worden. Ook moest ik van alles leren loslaten: gedragingen, sociale kringen, eigenlijk mijn hele identiteit en alles wat daarmee verbonden was. Het was vooral een proces van allerlei dingen afleren wat ik scheef had aangeleerd. Er bleef steeds minder over, behalve een hardcore identiteitscrisis waarbij ik geen idee meer had wie of wat Timo was.
Gelukkig ontstonden er tijdens dat proces ook steeds meer gevoelens van rust, zelfrespect en zelfliefde. Het was een zeer intense periode die ik destijds niet psychologisch kon uitleggen of verklaren. Gelukkig was er altijd een mentor met wie ik mijn ervaringen kon delen over dit proces. Het kunnen ventileren was voor mij cruciaal!
Veel dingen zijn nog een taboe, heb ik gemerkt in het leven, en dus wordt er niet over die zaken gesproken. Die taboes zijn naar mijn mening gewoon onderdeel van onze donkere kant. We laten veel liever aan anderen zien hoe goed alles gaat en hoe fantastisch we wel niet bezig zijn, maar voorlopig is de wereld in mijn ogen nog steeds een grote pleuriszooi. Ik geloof dat hoe meer de donkere kant weggedrukt en genegeerd wordt, hoe onbewuster (en sterker) die kant zich gaat uiten. Om deze reden heb ik moeite met de spirituele kijk op alleen maar ‘licht en liefde’. Ik moest namelijk écht een tijd lang eerst licht op het donker in mij laten schijnen en daarmee aan de slag. Dáár begon de heling.
LEES MEER...