Depressieve dagen en perioden werden (of worden) bij mij vooral getriggerd door ‘externe dingen’. Iedereen herkent er geheid wel eentje uit het volgende lijstje: geen geld, geen vaste baan, sollicitaties die op niets uitlopen, een (door omstandigheden) onbeantwoorde liefde die je maar niet kunt loslaten, auto kapot, overlijden van een dierbare of een dierbaar dier (net zo erg!), et cetera.

Materialistisch ingesteld ben ik niet. Maar als je géén geld hebt om bijvoorbeeld de huur te betalen of eten te kopen, dan begint het gebrek eraan je ineens wél te boeien en wordt het toch wel een lastig of zelfs deprimerend verhaal. En in de categorie ‘vrij irritant’: dat er een leuke baan op je pad komt, maar dat je niet beschikt over de gevraagde diploma’s. Niet rond kunnen komen en bepaald werk niet kunnen krijgen heeft door de jaren heen zijn uitwerking gehad op mijn psyche, en hierdoor ook op mijn zelfbeeld. Ik voldeed namelijk absoluut niet aan de ‘voorwaarden’ om in deze maatschappij te worden gezien als succesvol. 

Zeker, ik ben zelf degene geweest die vroeger heeft lopen aankloten en daardoor geen serieuze diploma’s heeft gehaald. Alleen neemt dat niet weg dat het een x aantal jaar later wel extreem klote kan zijn. Wéér een afwijzing... En maar zogenaamd gemotiveerd door blijven solliciteren. Destijds was ik oprecht gemotiveerd om iets nieuws aan te gaan. En ik ben van mening dat ik vaak ook wel over de capaciteiten beschikte om het werk aan te kunnen. Maar de kansen kwamen gewoon niet tot uiting. De grote boosdoener was mijn CV, waar je over het algemeen geen u tegen zegt: veel verkloot, verslaafd geweest en niet veel kunnen afmaken daardoor.

Een vast inkomen en goed rond kunnen komen zonder zorgen te hebben, staan in deze tijd eigenlijk synoniem voor lévenszekerheid. Het gebrek eraan is vrij stressvol en was voor mij een van de grootste oorzaken om een gedeprimeerde fase in te duiken, headfirst. Vervolgens vielen er nog wat van die ellendige brieven in de brievenbus die duidelijk maakten dat het maatschappelijk gezien nog best een rommeltje was. Soms met wat dwingend gelul erop als er iets betaald moest worden: ‘in de naam van de koning’, bijvoorbeeld. Die druk helpt natuurlijk enorm en werkt gelukkig totaal niet stressverhogend! En dan hebben we ook nog de huidige huurprijzen, die zo hoog zijn dat de Burj Khalifa in Dubai er baby bij is. Maar ik heb gelukkig wel een dak boven mijn hoofd…

Timo, je zit echt gruwelijk hard te zeiken en te piepen! Wat is er nou écht aan de hand? “Het is de schuld van Saturnus! Die maakt een transit over mijn zon. Ik kan er dus niks aan doen. Nee, oké, ik ‘ben’ depressief, ik word tegengewerkt door alles en iedereen, alles is gewoon kut en het kan me allemaal gestolen worden.” Super constructief en volwassen natuurlijk om zo tegen de zaken aan kijken. Wat ga je eraan doen, Timo? “Ik doe even he-le-maal niks meer, mijn huis is een teringzooi en ik ga lekker in bed liggen. En de gordijnen houd ik ook potdicht, want die zon, dat licht van het leven, doet gewoon zeer aan mijn ogen. Bah.”

Dit is één manier om met een depressieve periode om te gaan. Alleen: hiermee wordt het alleen maar erger, want het negatieve wordt zo gevoed. Trust me, ik heb dit vroeger tot in den treure geprobeerd. En dan lag ik het liefst ook nog in bed te knuffelen met een fles drank.

Tegengas geven, Timo! Ik hoor de stem van mijn oude mentor dat letterlijk zeggen in mijn hoofd. Zéér irritant. En ja, lekker makkelijk gezegd… Maar hij heeft wel gelijk. Als ik me in zo’n donkere periode bevind, moet ik in actie komen. Dan moet ik exact het tegenovergestelde doen van wat de donkere wolken in mijn brein mij willen wijsmaken. Erover praten met iemand kan helpen. Dan voel ik me even gezien en gehoord, en ben ik eventjes uit de ellendige ‘gedachteloops’. Ook helpt het om (met grote tegenzin) te gaan wandelen of sporten, al lukt me dit niet altijd. Er zijn genoeg dagen geweest dat ik meerdere malen naar de sportschool ben gereden, om vervolgens weer om te keren. Dan kón ik me er gewoon niet toe zetten.

Dan maar nóg meer terug naar de basis. Huis op orde (is hoofd op orde, zeggen ze wel eens). Schoonmaken. Zeker als ik al een paar dagen in dat ellendige ‘energietje’ zit, is mijn hele huis ermee doordrenkt. Wierookje aan of wat salie branden? Dat laatste reinigt de energie… “Nou, dan kan ik wel een oerwoud aan ‘saliebomen’ inhaleren, zoals ik me voel.” Timo, even stoppen met je gezeik. Raap je ballen bij elkaar en zorg dat je je dagelijkse taken gewoon verricht. Wees gewoon even dankbaar voor het feit dat je wakker bent geworden vandaag, clean bent, je tanden hebt gepoetst (hopelijk) en je puinzooi thuis hebt opgeruimd.

Opruimen en schoonmaken helpen echt en zorgen voor een nieuwe energie en frisse start. Daarna even wandelen met iemand die wat beter in zijn of haar vel zit, werkt ook vaak goed. Iemand waar geen onweersbuien of slachtpartijen uit zijn of haar mond komen tijdens het praten. En erop vertrouwen dat het goedkomt, want dit soort dagen gaan echt weer voorbij, al voelt dat op die momenten absoluut niet zo. Vertrouwen houden en de rit soms ook gewoon uitzitten.

Even terug naar de beschuldiging richting Saturnus. Die slaat natuurlijk nergens op. Maar zodra ik nu ga uitleggen dat het stiekem tóch een beetje zo werkt, zullen er geheid mensen zijn die nu afhaken met lezen. Maar goed, dat zij dan maar zo. Al een aantal jaar verdiep ik me serieus in astrologie. Vaak is er in tijden van depressie, tegenslag, beklemming en mislukkingen een (tijdelijke) invloed van Saturnus. En dat gebeurt met een reden.

Vaak remt Saturnus inderdaad enorm af en zorgt voor een neerslachtig gevoel. Maar eigenlijk vraagt deze planeet je om door het stof te gaan. Hard te werken, misschien tijdelijk zelfs te kruipen, om te laten zien hoe graag je iets écht wilt. Het gebrek aan energie, waarvoor Saturnus ook verantwoordelijk kan zijn, zorgt dat de focus alleen komt te liggen op de dingen die écht belangrijk zijn. Hij vraagt je verantwoordelijkheid te voelen én te nemen en hard voor iets te werken. En dán beloont hij je. Doen we niet wat deze energetische invloed van ons vraagt, dan krijgen we het in de toekomst gewoon opnieuw op ons bordje geserveerd, als Saturnus weer eens ergens voorbijkomt.

Dus niet zeiken, doen wat nodig is en straks schijnt het zonnetje weer. Misschien morgen al. “Ja, maar we wonen in Nederland. Het is hier al acht maanden lang herfst…” Timo, bek houden nu!