Of dat andere mensen die iets (soortgelijks) overwonnen hebben, te veel credits tot zich nemen. Zodra ik aangeef dat ik veel (bijna alles!) te danken heb aan andere mensen. Mensen die op mijn pad zijn gekomen en mij zijn gaan helpen, dan krijg ik als reactie dat ik mezelf tekort doe. Ik snap die gedachtegang als geen ander, want vroeger haalde ik mezelf standaard naar beneden. Maar toch blijf ik bij mijn standpunt,  dat ik in eerste instantie alles te danken heb aan andere mensen.

Zonder bijvoorbeeld de liefde en hulp van mijn ouders en beste vrienden was ik nooit zover gekomen. Er is zelfs een grote kans dat ik er dan helemaal niet meer was geweest. Laat staan de hulp die ik, door de jaren heen, van mijn leraren heb gekregen. Zo noem ik ze. Ze hebben mij namelijk veel geleerd over het leven.

Of het nou mijn ouders zijn geweest die mij op cruciale momenten hielpen of mijn beste vriendin. Mijn oud-begeleider van het safehouse waar ik ooit verbleef (die een soort grote broer werd) of mijn sponsors binnen de ‘twaalf stappen’. Mijn eerste twee reiki-masters en overige healers of natuurgenezers bij wie ik in de leer ben gegaan. Ook mijn astrologielerares en vele auteurs. Of het 24-jarige meisje dat in een koffietentje werkt en mij op een slechte dag uitnodigde om even te praten. Ze zag blijkbaar aan mij dat ik het leven op dat moment niet zag zitten. Door het gesprek met haar ging ik toch weer de goede kant op. Het maakt helemaal geen moer uit. Het is overduidelijk dat ik het niet alleen kon en kan. Sterker nog, in tegenstelling tot vroeger wil ik het niet eens meer alleen doen.

Daarom wil ik dit blog in zijn geheel wijden aan alle mensen die uren, dagen, weken, maanden en zelfs jaren liefde en energie in mij gestopt hebben. Mensen die een stukje in mij zagen wat ik zelf niet kon zien door alle donkere wolken die eromheen zaten. Mensen die mij op cruciale momenten opvingen, zodat ik bijvoorbeeld toch niet ging gebruiken. Mensen die mij keer op keer met (energetische) therapie in elkaar zetten als ik weer om hulp kwam vragen. Mensen die het geduld konden opbrengen om mij iets voor de duizendste keer te vertellen, ook al was ik te eigenwijs om ernaar te luisteren. Mensen dankzij wie ik letterlijk nog in leven ben. Want geloof me: ik ben echt best vaak gered op cruciale momenten.

Nu ik er zo over nadenk, zijn het zelfs talloze momenten geweest dat iemand mij tijdelijk opving om mij weer met mijn voeten op de grond te krijgen. En dit gebeurt nog tot aan de dag van vandaag want ik ga nog steeds regelmatig door fucking zware processen heen. Waar oud trauma getriggerd wordt en waar ik helemaal geen zin in heb. Op de meest pijnlijke momenten, die gelukkig wel heel zeldzaam zijn geworden, wil een deel van mij nog steeds het liefst van de aardbodem verdwijnen. En dan kan het denken aan gebruiken in een split second uitmonden in een reële optie. Als die momenten zich voordoen, moet ik mijn netwerk raadplegen en om hulp vragen.

Dus ja: bedankt voor alle complimenten die ik krijg omdat ik ook bijdraag om mensen te helpen. Maar alle lof gaat wat mij betreft naar de mensen die mij tot aan de dag van vandaag geholpen hebben. Zonder hun liefde, geduld en hulp was er helemaal geen Timo meer geweest.

Ik ben dan ook niet voor niets vanaf 2014, op en af, altijd wel bij iets of iemand in de leer. Er zijn gewoon mensen die veel verder zijn in hun proces, qua bewustzijn en zelfliefde. Voorheen moest ik bij hen in de leer om letterlijk in leven te blijven, tegenwoordig leer ik van hen omdat ik meer wil hebben wat zij hebben. Om ooit door te geven zoals zij dat aan mij hebben doorgegeven.

Ze zijn zeldzaam, maar er lopen bijzondere mensen rond. Ik geloof dat iedereen iemand kan vinden die bij hem of haar past, als ze maar goed zoeken en écht willen. Het is mij ook gelukt. Deze mensen onderwijzen niet in slimheid maar in (levens)wijsheid. Mijn eeuwige dankbaarheid gaat uit naar mijn leraren. De personen over wie dit gaat, weten precies wie ik bedoel!