Achteraf gezien kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik zo ongelooflijk naar de klote ben gegaan. Ik weet nu dat dit mijn pad richting (zelf)bewustzijn is geweest. Echter, dit zo benoemen is absoluut geen poging om mijn vroegere gedrag te rechtvaardigen.
Overal om mij heen zie ik verslaving, weliswaar vooral in mindere mate dan hoe het er bij mij aan toe ging. Ik ging harder en veel sneller richting het eind (de dood in mijn geval), maar dit tempo bracht mij wel snel op de splitsing dat ik voor de keuze werd gesteld om het anders te gaan doen. Velen bereiken dit punt niet, of veel later en zullen hierdoor (in hun mate) verslaafd blijven. Want waarom zou je veranderen als alles op de rit blijft, maatschappelijk gezien? Ja, ook ik ben tegenwoordig dankbaar. Dankbaar dat ik mezelf niet meer hoef te verdoven en dankbaar dat ‘mijn verslaving’ mij uiteindelijk naar een proces bracht waarin ik écht mezelf moest en ook gíng leren kennen.

Waar ik nog harder van over mijn nek ging, was dat ze overal verkondigden dat de oplossing van herstel spiritueel van aard zou zijn, maar ook hier kon ik na een tijdje niet meer omheen. Mijn spirituele verdieping begon, met vallen en opstaan, nadat ik vanuit het niets een bewustzijnsverschuiving meemaakte. Hier wil ik absoluut geen zweverig verhaal van maken want het was het meest natuurlijke gevoel wat ik ooit had ervaren. Het gebeurde in 2014 en kwam totaal vanuit het niets toen ik (uiteraard met een peuk in mijn bek) op de bus zat te wachten. De ervaring was een gevoel van eenheid, liefde, verbinding, stilte, rust en geluk. Deze staat van zijn duurde maar 45 minuten en ik dacht dat ik gek was geworden. Toch was er blijvend iets in mij veranderd. Ik had mij voor het eerst compleet en helemaal zuiver gevoeld en dit maakte een enorme indruk. Ik had tot dan toe namelijk alleen nog maar gevoelens ervaren van incompleet- en ónzuiverheid. Het ‘volmaakte’ gevoel van die dag was hetgeen ik eigenlijk altijd probeerde te bereiken. Met alcohol en drugs, maar dat gaf me uiteindelijke het tegenovergestelde resultaat: Eenzaamheid, zelfhaat, onrust, angsten en depressie.

In al die jaren tijd had ik welgeteld 45 minuten ervaren dat het leven de moeite waard was, dat ik niet gevoelsmatig hoefde te óverleven. Door deze ervaring waren ook mijn ogen opengegaan en dit was cruciaal voor een begin in mijn échte herstel. Ik moest wakker worden, bewust worden, om in te kunnen zien wat er werkelijk allemaal gaande was in mijn leven en geen enkele vorm van therapie had mij dit inzicht gebracht. Ik was te gewiekst en te complex met al mijn afweermechanismen, praatjes en grote (manipulerende) bek. Ik wist het allemaal wel: ‘Ja ja ja, ik gebruik te veel maar verder is er niet zoveel met mij aan de hand.’ Eigenlijk valt alles samen te vatten in één woord; Ik was onbewust.