Maar wat doet dit onderwerp dan in een blog over verslaving? Nou, zoals ik dus de vorige blog al schreef, moest ik mij in mijn herstel veel op de donkere kant richten. Gelukkig is er ook een andere kant (in mij) en dat is de kant van liefde. De donkere kant mag ik doorvoelen, accepteren, ervan helen en integreren, maar ik probeer deze kant niet te voeden door op het gaspedaal te trappen, bijvoorbeeld door dit te uiten in agressief gedrag. De kant van liefde, daarentegen, probeer ik wél te voeden en hieraan probeer ik wél acties te koppelen.

Tijdens mijn herstel werden dieren voor mij heel belangrijk omdat ze mij in ‘het nu’ brachten, mij een gevoel van rust gaven en liefde lieten ervaren zoals geen mens dat kan. De liefde voor dieren bleef toenemen en er ontstond een ‘irritante’ paradox: ik voelde veel liefde voor ze, maar tegelijkertijd werden dieren door mij wel elke dag opgevreten − zonder dat ik daarbij stilstond overigens. Ik at ze zelfs in belachelijke hoeveelheden, want ze waren enórm belangrijk om als bouwstof te fungeren voor mijn ego, voor mijn oh-zo-belangrijke spiertjes. En die spiertjes had ik destijds heel hard nodig voor een (vals!) gevoel van eigenwaarde. Op een gegeven moment besefte ik dat ik over lijken ging, puur om er zogenaamd goed uit te zien. Of puur uit gemakzucht, omdat vlees eten voor mij ‘lekker makkelijk’ was. Ik wist namelijk niet beter dan dat er dagelijks minimaal een aantal ons vlees in de pan werd geflikkerd.

Dik een jaar geleden liep ik met een kennis langs de weilanden bij Haarlem. We kwamen een klein koetje tegen en het beestje kwam naar ons toegerend. Tijdens het aaien ervan werd ik verdrietig, omdat tot mij het besef doordrong dat ik dit soort dieren aan de lopende band opvrat, zonder erbij na te denken. Het besluit om de volgende dag eenmalig vegetarische boodschappen te gaan doen, was geboren. Gewoon ff kijken hoe dat zou zijn. Het idee om geen vlees meer te eten was wel eens eerder in mij opgekomen, maar verdween telkens weer sneller dan dat het gekomen was.

De volgende dag was ik het níét vergeten en ik vulde mijn winkelmandje met alleen maar vegetarische producten. Ik voelde letterlijk mijn hart opengaan en voelde in elke cel van mijn wezen dat dit voor mij de juiste keuze was.

Regelmatig vind ik al die vegetarische bende nog steeds niet te vreten, maar dit ligt meer aan mij dan aan de producten. Door luiheid heb ik mij nog geen SECONDE echt verdiept in goede vegetarische recepten. Beetje groenten, beetje koolhydraten, beetje tempé of tofu bij elkaar pleuren en dat is het dan.

Timo, dit is een blog over herstel… Oh ja. In herstel is het voor mij belangrijk om liefdevol te handelen, maar ook om te leren luisteren naar mijn hart in plaats van mijn hoofd. Dieren eten (en dus indirect bijdragen aan massamoord; althans, zo zie ik dat nu) is voor mij allesbehalve liefdevol handelen. Ik ben iedere dag blij dat ik deze keuze heb gemaakt, ook al is ‘mijn fysiek’ er wel op achteruit gegaan. Voor mij was vlees eten pure onwetendheid, onbewust, een gewoonte en eigenlijk een verslaving. Een tijd terug was ik namelijk gezwicht; ik was al een tijdje oververmoeid en zat niet lekker in mijn vel. Ik besloot dat één keertje vlees eten wel kon. Het gevolg was een ‘terugval’ van twee maanden, waarbij ik praktisch meerdere koeien per dag vrat. Hier werd mij iets heel duidelijk: ik voelde mij slecht dus koos ik ervoor iets te doen wat eigenlijk tegen mijn principes inging. En eenmaal daarmee begonnen, trapte ik twee maanden vol op het gas… Herkenbaar patroon?

Inmiddels ben ik gelukkig alweer een tijdje vegetarisch. Mijn liefde voor dieren is groot en daar moet ik niet alleen naar luisteren, maar ook naar handelen.

Foto van mij uit 2019