Het bericht dat acteur Philip Seymour Hoffman gisteren dood werd aangetroffen in zijn appartement, na een overdosis heroïne, was een schok voor veel mensen. Facebook stond binnen een mum van tijd vol met ‘Dit was mijn favoriete acteur’ en ‘Heroïne? Wat een rotdrugs. Wat is dat toch met succesvolle mensen?’ Sommigen waagden zich zelfs aan ‘He couldn’t handle the fame’. Hoffman was een geniaal acteur. Hij won een Oscar voor zijn rol als Truman Capote, de beroemde schrijver die op 59-jarige leeftijd stierf aan een overdosis. En hij acteerde de sterren van de hemel in bijvoorbeeld Magnolia en The Master.
 
Hoffman couldn’t handle the fame? Hoffman was al 23 jaar clean. Drieëntwintig jaar. Een paar maanden geleden scheidden hij en zijn vrouw Mimi nadat hij in mei vorig jaar een terugval had gehad. Na 23 jaar heeft hij een week lang heroïne gebruikt. Na die week heeft hij zich laten opnemen in een verslavingskliniek. Maar dat heeft niet mogen helpen. Zondagochtend werd hij door een goede vriend dood gevonden op de vloer van de badkamer met de naald nog in zijn arm.
 
Laten we niet zeggen dat hij is bezweken onder de roem, of wat hem bezielde heroïne te nemen, laten we niet gaan bediscussiëren wat dat toch is met drugs en beroemde mensen, of dat hij alles had en toch zijn handjes niet van de drugs kon houden. Laten we hem eren om wat hij was, een fantastisch acteur. Het laat zien dat het stigma op verslaving nog steeds hoogtij viert. Hoffman werd 46 jaar en hij laat drie kinderen achter.