'Ik rook de sinaasappelbloesem en wandelde met de honden naar het strand. Fuck dat hele New York ook, dacht ik. Het onzinnige plan was mij enkel door het hoofd geschoten omdat ik weer eens met drinken was gestopt.' Zo eindigde de nieuwjaarscolumn van schrijver-journalist Arthur van Amerongen. Omdat de obstinate Arthur graag een loopje neemt met de feiten, weet ik nooit of zijn mededelingen waar zijn of niet. Maar ik geloof wel dat hij een alcoholist is. En ik geloof ook dat hij er zo nu en dan mee ophoudt: met drinken. En in die alcoholvrije perioden heeft hij kennelijk zin om te verhuizen, of om, zoals hij in de betreffende column in De Volkskrant schrijft, 'nog een keer groots en meeslepend de wereld te veroveren'.

Zin in actie dus.

Herkenbaar.

Want je moet toch wat.

Als je niet drinkt.

Ook ik ben de laatste jaren actiever dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik ren me rot, zwem me te barsten, poets me een ongeluk en schoffel de moestuin tot ik erbij neerval. Onlangs heb ik mezelf nog eens overtroffen door naar Parijs te lopen. Te lopen ja. Dit in het kader van weer een nieuwe activiteit en wel het aandacht vragen voor de gevolgen van klimaatverandering. 
Ik met een groep te voet naar Parijs dus. Gemiddeld 25 kilometer per dag. Ik had me goed voorbereid, onder andere door mijn schoenen stevig in te lopen en een deprimerend themanummer over het klimaat van de Groene Amsterdammer te lezen. Waar ik niet op had gerekend, is dat wanneer je samen loopt, samen eet en samen slaapt er ook samen geborreld moet worden, minstens twee keer per dag. Misschien ging ik er vanuit dat mensen die hun afval netjes scheiden geen alcoholisten kunnen zijn, maar daar had ik buiten de waard gerekend. Want iedereen drinkt, dus ook de duurzame types.
De weg van Utrecht naar Parijs was lang, 619 kilometer om precies te zijn. Op sommige wandeldagen door zag ik meerdere cafés van binnen. Wilde ik drinken? Nee. Had ik zin om te drinken. Ja. Wie heeft dat niet na dertig kilometer door de modder ploegen? Wie heeft dat niet? Tijdens het slotdiner in Parijs werd ik door een Australische groepsgenoot gedwongen een glas champagne aan te nemen. 'You're a winner, drink!' Even. Heel even. Dacht ik: what the hack. En begon ouderwets te calculeren. Eén glaasje kan geen kwaad. Dit is een bijzondere gelegenheid. Na een maand wandelen heb ik het wel verdiend. Ik ben verdomme de wereld aan het redden en heb recht op een beloning... Dit wedstrijdje armdrukken met een Frans champagneglas duurde een paar seconden. Het glas wou duidelijk een andere richting op dan ik. Ik had moeite. Ik had echt moeite om het terug op tafel te zetten. Uiteindelijk riep ik nastrovje en smeet het volle glas over mijn schouder de brasserie door. Het gevaar was geweken. En een maand later gleed ik fris en onbevlekt het nieuwe jaar in.

Net als Van Amerongen, die in elk geval op nieuwjaarsochtend nog nuchter was. Ik ben heel benieuwd naar wat Martin en ik de rest van het jaar gaan doen. Ik heb in elk geval één onzinnig plan. Ook iets in het kader van bewegen. Ik wil namelijk heel graag een Runners Anonymous oprichten, een hardloopclub voor ex-verslaafden die samen trainen voor de eerste Nederlandse recovery run. The Lef Recovery Run als het even kan. Het plan is me vorig jaar door mijn hoofd geschoten. En volgens mij is er niks onzinnigs aan. Ga maar vast hardloopschoenen kopen.

Uiteindelijk riep ik nastrovje en smeet het volle glas over mijn schouder de brasserie door