Ik denk dat er weinig zaken zijn die zoveel emoties oproepen bij mij als familie!Verdriet, pijn, boosheid, maar gelukkig tegenwoordig ook liefde, vertrouwen en onvoorwaardelijke steun zijn de eerste gevoelens die zich melden vanuit mijn herstellende hart.

Ik weet nog dat ik in mijn actieve verslaving vaak gepijnigd rond liep door de straten van Amsterdam naar binnen glurend in de huiskamers waar zich gezellige familietaferelen afspeelden.

k verlangde naar het ultieme familie gevoel waarin liefde, veiligheid en warmte, hoe klef dat misschien ook mag klinken, thuis horen. Bij ons echter was het handboek voor een harmonieus gezinsleven niet door de brievenbus gevallen.  We waren een klassieke disfunctionele familie, een voorbeeld van hoe het niet moet. Jarenlang vlogen de nodige drama’s, ruzies en intriges rond in ons gezin maar ook in de rest van de familie. Pa, ma en broer, en niet te vergeten ikzelf, speelde de hoofdrollen in dat jarenlange durende toneelstuk.

We dreven als vier gehavende boten rond op de wind van emotie en spanning in een haven die we ‘thuis’ noemden. Vier mensen onder één dak zonder een echte verbinding. Belangrijkste was, denk ik, dat we niet écht konden communiceren met elkaar en op elkaar konden bouwen. Maar drama’s hebben, ondanks ze lange tijd bij ons floreerden, een beperkte houdbaarheid datum, want ook niet-verslaafde mensen kunnen rock-bottom bereiken in hun gedrag.

Mijn moeder verdiepte zich, als eerste van ons gezin, in spiritualiteit en werd een wijze vrouw, mijn vader veranderde zijn gedrag en werd een trouwe en liefdevolle vader en echtgenoot naar zijn beste kunnen, mijn broer volgde ook de weg van liefde en werd mijn vriend en ik herstelde van mijn verslaving.

Herstel gaat natuurlijk niet alleen over die lastige zieke individu maar ook wel degelijk over de hele familie die, in ons geval, behoorlijk ziek was. Ik geloof dat er altijd meer aan de hand is in een gezin waarvan er een of meerdere verslaafden zijn en zelfs als de rest van het gezin geestelijk wel prima in orde is wordt iedereen toch min of meer gedwongen om naar zichzelf en het gezin te gaan kijken als geheel. Althans zo is dat bij ons gegaan en daar ben ik ontzettend blij mee want nu is het héél anders dan vroeger.

We zijn een eenheid geworden doordat iedereen individueel hard aan de slag is gegaan met zichzelf. Mijn moeder zegt weleens dat ze door mijn hardnekkige verslaving is gaan kijken naar haar gedrag en daardoor enorm positief gegroeid is als mens, een onverwachte bijwerking van mijn gebruik.

Als er een verslaafde in het gezin is, moet de rest ook aan de bak, daar geloof ik in. Familie zou toch het mooiste moeten zijn dat we hebben, vertrouwen en liefde in onvoorwaardelijk hoeveelheden en altijd beschikbaar. Jammer genoeg is dat niet altijd zo, maar ik kan met zekerheid zeggen dat het ons gelukt is.

En voor degene die nog hard aan het werk zijn met hun familie, denk eraan; Familieleden zijn ook maar mensen! In ons gezin dreven we als vier gehavende boten rond op de wind van emotie en spanning in een haven die we ‘thuis’ noemden