Herstel in actie!

Om een realistisch beeld van deze columnist te schetsen neem ik graag de afgelopen maanden even   door.

De eerste ontwrichtende gebeurtenis  was dat mijn vrouw Margaretha zwanger bleek te zijn.

Een aantal weken ervoor hadden we liggen rotzooien in romantisch Sicilië afgaande op haar feilloze ovulatie klok. Misschien was haar maandelijkse klok van slag door mijn tijdelijke Italiaanse temparement, de sterke espresso  en meesterlijke gelati, maar de juiste ovulatie tijd gaf hij niet goed meer aan en daardoor ging het mis. Daarmee bedoel ik dat wij op onze belegen leeftijd geen enkele kinderwens meer hebben en dat de uitslag van de zwangerschapstest, die we bij thuiskomst na het uitblijven van haar menstruatie hadden ingezet, insloeg als een bom. De twee positieve streepjes op de test keken ons vrolijk aan terwijl wij in paniek tegen elkaar spraken over hoe alles in hemelsnaam nu verder moest.  Een week later stelde de gynaecoloog ons gerust met de mededeling dat er geen levende vrucht was te zien dus verlieten we opgelucht het vrouwvriendelijke pand. De damesdokter maakte een afspraak voor weer een week later om de ‘vrucht’ weg te halen omdat het niet levensvatbaar was. Na een aantal dagen in relatieve rust kwamen we op onze afspraak in het ziekenhuis waar opnieuw even gekeken werd naar de situatie. De dokter keek verbaasd en zei: ‘Ik zie een kloppend hartje!’ Bom twee explodeerde en verspreide een mix van emoties en paniek die voelbaar was van onze toppen tot onze tenen. Met deze nieuwe informatie besloten we om er het beste van te maken omdat we niet geloven dat we zelf behoren in te grijpen. Niet veel later gingen we voorzichtig op verkenningstocht  in een hippe babywinkel  waar we toch wel heel blij werden van alle zoete spulletjes en ontstond er een klef roze onderbuik gevoel bij ons beiden.

Op een roze  babywolk gleden we een weer een week later neer op de stoel van de gynaecoloog die het hele proces wilde monitoren vanwege Margaretha’s leeftijd toen opeens bleek dat het hartje nu niet meer klopte. Opnieuw gingen de emoties alle kanten op en op de weg terug naar huis voelden we ons leeg en verdrietig. We bedachten een naam voor ons nooit geboren kindje en koesterde haar in ons hart. Nog niet helemaal bijgekomen van alles werden we opnieuw opgeschrikt door een telefoontje waar uit bleek dat Margaretha haar zoon en onze schoondochter een scooterongeluk hadden gekregen en afgevoerd waren door een ambulance.

Uiteindelijk liep het goed af en zijn ze nu weer zo gezond, lief en lastig als daarvoor.

Eindelijk rust, dachten we toen net voor de kerst mijn broer belde met de mededeling dat mijn moeder opgehaald was met de ziekenauto nadat ze zeer benauwd en onwel was geworden. Een hartaanval bleek haar deel te zijn. Mijn gedeelde drugsverleden met haar kwam spontaan boven bij mij en ik begaf me in een rollercoater van gevoelens en verdriet. Gedotterd en in redelijk gezond is mijn lieve moeder godzijdank weer thuis.

In mijn actieve verslaving had ik dit allemaal nooit aangekund en was ik onder de dope wel, maar vaker niet komen opdagen. Zie hier het wonder van herstel! Na vier en half jaar clean tijd heb ik nul keer aan gebruiken gedacht tijdens al deze gebeurtenissen en kon ik er volledig voor iedereen zijn. Dat is wat herstel kan doen!