Als ik iets in het leven moeilijk vind, dan is het knopen doorhakken.
In mei had ik al veel moeite om de knoop met betrekking tot mijn reis door te hakken. Ik had gespaard en wilde heel graag naar India. Maar wanneer? In november zou het warm, maar vochtig zijn. Bovendien.. als het me in augustus niet zou lukken om af te studeren dan zou mijn herkansing in die maand vallen. Januari leek me dus beter. Zou ik met een groep gaan of alleen? Was India überhaupt wel een goed plan? En hoe lang zou ik dan moeten gaan?
De mooiste reizen trokken op internet aan me voorbij en na veel wikken en wegen deed ik het dan toch: Ik hakte een knoop door en vertelde aan iedereen die het maar horen wilde dat ik een ruime maand naar India en Nepal zou gaan. Hoe gaaf was dát.
Als ik eenmaal besloten heb, dan krijg ik er ook echt zin in en heb ik ook vaak wel de juiste keus gemaakt. En als achteraf blijkt dat dat niet zo is: Shit happens.. ik heb er tenminste over nagedacht.
Ik liet me inenten tegen allerlei gekke ziektes, dacht na over de kleding die ik mee zou nemen en daar achter zou kunnen laten zodat ik genoeg ruimte in mijn backpack zou hebben voor de mooiste souvenirs. Ik rilde bij de gedachte aan een overnachting in de woestijn en werd warm van de gedachte aan de aanblik van de Taj Mahal. Bij het vooraf proeven van Indiase curry’s werd ik zo mogelijk nog warmer.
Ondertussen ging mijn leven gewoon verder. Ik werd uit mijn huis gebonjourd omdat de eigenaresse er weer ging wonen na een verbroken relatie. Dus naast het zwijmelen over de reis, zwijmelde ik ook over een compleet nieuw huis en bijbehorende inrichting.
Een oppermachtig gevoel maakte me van zich meester: ik ga een verschrikkelijk mooie reis maken en als ik terug ben betrek ik mijn kersverse appartementje.
En toen werd de reis geannuleerd. Er hadden maar drie mensen geboekt. Ik en een bejaard stel. Jammer, niets aan te doen, dan maar op zoek naar een nieuwe reis. Stiekem was ik ook wel een beetje opgelucht, want zo’n nieuwe woning inclusief inboedel gaat je financieel niet in de koude kleren zitten.
Ik ging op zoek naar een kortere, wat goedkopere reis. Daar begon twijfelen 2.0. Is India nog steeds wel zo’n goed idee? Wat zullen mensen wel niet denken als ik ineens iets heel anders ga doen? Dat is een zwaktebod… Ga ik toch in dezelfde periode? Of wat later, omdat ik dan net de sleutel van mijn nieuwe huis heb? Komt van uitstel in dit geval afstel? Als ik in januari of februari niet ga, dan kan ik in verband met toneelrepetities en voorstellingen pas in september. Zal ik naar Marokko gaan?
Avond aan avond zat ik achter de laptop, op zoek naar alternatieven. Me te verbijten omdat ik de perfecte reis had gevonden waarop nog niemand anders geboekt had. Ik werd er chagrijnig van. ‘Zal ik dan toch alleen gaan?’, vroeg ik aan mijn moeder. ‘Lijkt je dat niet ongezellig?’, was haar wedervraag. Waarop ik snauwend antwoordde: ‘Alsof dít zo gezellig is.’
Nu heb ik een knoop doorgehakt. Voorlopig geen Indiase curry’s, tempels, paleizen, kamelen, heilige koeien en Maharadja’s. Ik ga de reis even laten voor wat het is en me richten op mijn nieuwe woning. Want als ik de tijd neem om het precies in te richten zoals ik wil (zie hier de geboorte van een nieuwe twijfel) dan voelt thuiskomen ook als vakantie.
Ik hoop dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
LEES MEER...