In februari 2016 verscheen een interview met Miek van Veggel over haar verslaafde zoon in Lef. De brief die ze aan hem schreef, mochten we online plaatsen.
Lieve Jasper,
Bijna 25 jaar geleden zette ik een prachtige zoon op de wereld, in de hoop dat we van en met elkaar zouden genieten van een mooi gelukkig leven.
Helaas is alles wat anders gelopen. Je hebt mij vaak het verwijt gemaakt dat je niet de zoon bent die ik graag had gewild. Je praatte voor mij, want je hebt het me nooit gevraagd. Hoe kan ik jou nou duidelijk maken dat het mij niet uitmaakt hoe jouw toekomst er uit zal zien, als je maar gelukkig bent. Maar gelukkig ben je niet. Die rotzooi moest jou gelukkig maken.
Vaak vraag ik me af waar het mis is gegaan en of het aan mij ligt. Daar word ik erg verdrietig van. Is het omdat je het middelste kind bent, is het omdat papa en mama gescheiden zijn, is het omdat ik je niet genoeg aandacht heb gegeven, ben je ooit misbruikt, gepest of wat is het?
Mijn arm mag nooit om je heen. Op die manier kan ik je dus geen liefde geven. Ik wil altijd graag met je praten, maar dan kom ik te dicht bij je gevoelens.
2 Jaar geleden vertelde je me eerlijk dat je cocaïne gebruikte. Ik was niet eens boos, maar vond het erg fijn dat je er mee kwam. We hebben oplossingen gezocht en elke keer geloofde ik weer dat het goed zou komen. Vorig jaar verdween je zomaar een paar dagen. Ik werd gek van ongerustheid. Zou je jezelf iets aangedaan hebben? Je was vermist. Weer ontzettend veel verdriet.
Toen je terug was, ging alles maar gewoon verder alsof er niets gebeurd was. Je weet maar half wat het met mij gedaan heeft.
Ik werd nooit echt boos op je. Wilde je altijd maar helpen, en voor je zorgen. Heb ik dat misschien te veel gedaan?
Tot een paar maanden geleden, ik een keer op je mopperde, omdat je voor de zoveelste keer niet gedaan had wat ik je vroeg. Namelijk je zaakjes op orde brengen. Je hebt me zo ontzettend uitgescholden, dat ik je nog elke dag schreeuwend voor me zie staan. Een excuus kwam er niet aan te pas. Later besefte ik me dat je onder invloed was. Na een hele gezellige familiedag besloot je met een leugentje toch nog even cocaïne te gaan halen.
Ik moest je los gaan laten, dat besefte ik wel. En toen ging het steeds slechter. Na 2 weken niets van me te hebben laten horen, kwam ik er achter dat je thuis zat, zonder werk.
Na vele studies, die je steeds niet afmaakte en een geweldige baan heb je niets meer.
Weet je Jasper, het maakt me ook eigenlijk niets uit. Want wat je wel hebt is een geweldige familie, die jou steunen. Ik heb het nog steeds niet opgegeven, maar heb wel voor mezelf bepaald dat het nu klaar is. Ik kan niet altijd voor je blijven zorgen, en alles voor je blijven regelen. Wel is het zo dat je me overal advies over mag vragen en dat me ook altijd om hulp kunt vragen. We proberen er dan samen uit te komen. Nu zul je toch een keer moeten laten zien dat je ruggengraat hebt, en wel iets af kunt maken.
Dat het niet makkelijk is, begrijp ik. Ik heb inmiddels zoveel over deze ziekte geleerd. De ziekte die jou ten gronde richt als je de kans die je nu krijgt niet aangrijpt.
Je woont inmiddels in een prachtig appartement op de mooiste plek in Oisterwijk. Geef het niet op jongen. Begin een nieuw leven. Kijk niet achterom, maar vooruit.
Zonder jou is ons gezin niet compleet. Lieve Jasper, laat het asjeblieft niet zo ver komen, dat ik afstand moet nemen van je. Ik wilde 4 kinderen in mijn leven, en dat wil ik graag zo houden. Jij hoort bij ons, en dan zonder rotzooi. Ik wens je alle geluk van de wereld toe, en je hebt beloofd dat het goed gaat komen. Ik hoop dat ik je deze keer kan geloven.
Dikke kus van mama
LEES MEER...