De knapste man van Made is niet meer

Dit interview verscheen in april 2016 in Lef Magazine.

Tekst Jolande Bastiaans
Fotografie Esmée Franken

‘Toen Nick een klein jongetje was, was hij het schattigste manneke van de wereld. Maar…toen al heel impulsief. Als hij naar school ging, gaf ik hem bij de deur vaak nog wat ‘wijze’ adviezen mee. Tegen de tijd dat hij van het tuinpad af was, maakte hij een huppeltje en zag ik dat hij het alweer vergeten was. Als kind werd hij gepest. Zo erg, dat ze hem met een paar man vasthielden en een ander over hem heen ging staan te piesen. Mijn man Kees en ik hebben de ouders van die jongens hier uitgenodigd om erover te praten. We dachten dat het daarmee opgelost was, maar achteraf blijkt dat nog jarenlang doorgegaan te zijn. Mede dankzij dit en zijn toen introverte karakter is hij gevormd. Het pesten was voor Nick de reden om fanatiek te gaan sporten en een brede kerel te worden. Zo heeft hij zich gewapend tegen zijn pesters.  Dat fervent sporten is er bij hem altijd in gebleven.
Wij zijn een gewoon en hecht Brabants gezin. Openheid was belangrijk. Nick dronk geen alcohol tot hij twintig was. Daarna werd hij een gelegenheidsdrinker. Wel had hij vanaf het begin een slechte dronk. Hij werd een compleet ander mens na een paar pilsjes. Nick deed het goed op school, moeiteloos haalde hij zijn hbo accountancy. Al vertelde hij me achteraf dat hij zijn eindexamen dronken gemaakt heeft.

Slechte film
Hij kreeg direct een baan bij een accountantskantoor en op zijn 23^e ging hij op zichzelf wonen. Hij had een leuke vriendin, veel vrienden en het leven leek hem toe te lachen.  Op dat punt in zijn leven begon hij echter voor het eerst ook doordeweeks te drinken en GHB te gebruiken. Zijn vrienden kwamen  bij hem op bezoek en dan bouwden ze een feestje. Maar daar waar die vrienden zich de volgende dag weer op het ‘gewone’ leven konden storten, kon Nick dat niet. Hij ging steeds meer drinken en gebruiken. Dat was ook de tijd dat ik voor het eerst iets aan hem ging merken. Als hij op visite was, trilden zijn handen en was hij steeds vaker onrustig. Ook werd hij steeds vaker onredelijk boos. Ik dacht: dit kan niet. Die jongen heeft hulp nodig. Ook Nicks zusje Kim merkte dat Nick in de problemen zat. Ze zei: ‘Mam, volgens mij is onze Nick verslaafd.’  En Nick aanvaardde hulp. In 2010 is hij voor de eerste keer opgenomen in een verslavingskliniek in Vught. Toen begon de slechte film waar we in terecht zijn gekomen en die vijf jaar heeft geduurd.

Goede hoop
Drie dagen nadat hij uit die kliniek kwam, begon hij al weer met drinken en GHB te gebruiken.  Zijn toenmalige baas was heel coöperatief en stond volledig achter de behandeling. Nick was een perfectionist en dat merkten ze ook op zijn werk. Toch is zijn contract niet verlengd. Hij kwam vaak gewoon niet opdagen. Na een jaar kwamen we terecht bij privé verslavingskliniek SolutionS. Dat was alsof we in een warm bad kwamen. Wat een goede steun en begeleiding, ook voor ons als familieleden. Hij werd daar vier weken opgenomen en we hadden goede hoop. Toch ging het ook na deze opname weer na drie dagen mis. In die tijd kwam hij een keer onder invloed thuis en heeft hij zijn vader aangevallen. Wij hebben de politie gebeld, waarop Nick is gevlucht. In diezelfde tijd is mijn beste vriend Wil overleden. Hij was al een tijd ongeneeslijk ziek. Dat was voor mij een harde klap, want ik kon werkelijk alles met Wil bespreken. Ook Nicks verslaving. Ondanks zijn terugval wilde Nick zich toch weer op laten nemen. Ditmaal ging hij naar Zuid Afrika. De nacht dat Wil is overleden hebben Kees en ik hem weggebracht naar de vluchthaven. Nick is twee maanden daar geweest. Op maandag haalden we hem op van Schiphol, op zaterdag was het weer mis.

'In zijn nuchtere periode hebben we Nick leren kennen als een mooi en integer mens. Een zondagskind uit liefde geboren'

Kruipend naar een meeting
Vanaf dat moment ben ik beter voor mezelf gaan zorgen. In de beginperiode dacht ik nog dat de liefde van ons gezin hem van zijn verslaving af kon helpen. Inmiddels was ik erachter dat dat hem niet ging worden. We hebben hem altijd gesteund en geholpen, maar clean worden, dat moest Nick zelf doen, wist ik inmiddels. De eerste keer dat ik niet meeging in zijn verslaving was tijdens vakantie. Kees en ik waren aan het toeren in onze camper, toen Nick belde. Natuurlijk kwam hij met hetzelfde riedeltje: ‘Kun je geld overmaken, mam?’  En ‘Kom je me halen?’ Ik zei: nee, jongen en heb opgehangen. Daarna heb ik heel de camper vol gejankt. Ik móest loskomen van Nick zijn verslaving. Hij heeft toen een tijdje rondgezworven in Amsterdam, zelfs een tijdje op straat. Vier jaar lang leefde hij - en wij erbij - op het randje. In 2014 werd hij meer dood dan levend opgenomen in het ziekenhuis. Daar zei de internist tegen hem dat als hij zo doorging, hij binnen een jaar dood zou zijn. Daar is hij enorm van geschrokken en toen hij ontslagen werd is hij kruipend naar een meeting gegaan. Dat was het begin van een periode dat hij veertien maanden clean is geweest.

Stikstoer
In 2014 heb ik Moedige Moeders Drimmelen opgericht. Toen ik zelf iemand van Moedige Moeders Nederland belde, kon ik haar wel door de telefoon trekken, zoveel herkenning voelde ik. Ik wist hoe belangrijk lotgenoten voor elkaar waren. Sindsdien hebben wij maandelijkse bijeenkomsten, de laatste keer zaten er achttien moeders en vaders. Nick vond dat stikstoer, hij was verschrikkelijk trots op mij dat ik zelf een zelfhulpgroep had opgericht. ‘Zorg jij maar goed voor jezelf, moeders’, zei hij dan. Ik ervaar zoveel warmte van deze groep ouders en familieleden. We kunnen onze verslaafde kinderen vaak niet helpen, maar we kunnen elkaar wel bijstaan. Dat voelt zo ontzettend goed. Die veertien maanden zat Nick heel goed in het 12 stappen programma. Hij ging heel veel naar meetings en sponsorde wel zes man. Het was bij Nick alles of niets. Ook in zijn herstel was hij mateloos. Als hij me belde zei hij vaak: ‘Met de knapste man van Made.’ In die tijd hebben we de Nick leren kennen zoals hij eigenlijk was. Een mooi en integer mens. Een heel zorgzaam, perfectionistische en vooral betrouwbare man. Maar ook kwetsbaar, impulsief en gevoelig. En vooral een zondagskind uit liefde geboren.

Issues met vrouwen
In mei 2014 ontmoette hij een meisje dat ook in herstel was, waar hij stapelverliefd op werd. Hij wilde zo graag een ‘normaal’ leven. Hij had een baan bij de belastingdienst, waar hij het goed deed. Hij wilde het leven dat zijn zus ook had. Een baan, een partner en een kind, want inmiddels waren wij grootouders geworden van ons eerste kleinkind. Na korte tijd maakte dat meisje het echter uit, omdat ze vond dat Nick te vroeg op haar pad was gekomen. Toen dat meisje wegliep, was dat meteen de allerlaatste dag van zijn herstel. Wel is hij daarna nog een paar weken opgenomen geweest in Secundary Care in Otterlo. Daar kwam aan het licht dat hij ook issues met vrouwen had. Daarom werd er afgesproken dat hij een jaar lang geen relatie mocht hebben.  Dat commitment kon Nick niet aangaan. Hij wilde zich zo ontzettend graag binden. Daarom is hij daar eerder weggegaan.  En weer kwam Nick een meisje tegen.  Ze gingen samenwonen, maar het was erg moeizaam. Al na drie weken werd duidelijk, dat ze samen weer actief in gebruik waren…

'Als liefde verslaving kon genezen, was niemand meer verslaafd'

Hunkeren naar liefde
Nick en dat meisje versterkten elkaar enorm in hun ziekzijn;  waren co-dependent aan elkaar. Nick zorgde voor haar met koken en met geld. Hij kreeg nog steeds ziektegelduitkering van zijn werk. Toch hielden ze op hun manier ook weer heel veel van elkaar, maar op een hele destructieve manier. Ze gebruikten samen van alles, dat meisje experimenteerde graag. Ook met heroïne. Nick in eerste instantie niet, want hij was bang voor naalden. Hij voelde dat hij aan het afglijden was, richting het einde. Maar Nick wilde niet dood. Daarom heeft hij zich toch weer aangemeld voor opname. Hij zou weer naar Zuid Afrika gaan. En ook zijn vriendin wilde weer afkicken. Zij liet zich opnemen in de detox ergens in Utrecht. Nick vond detox niet nodig, hij zou rechtstreeks naar Zuid Afrika gaan. Vanwege overlast moest Nick per 1 januari zijn kamer uit, zijn vader zou hem helpen met verhuizen. Op zaterdag 12 december is mijn man nog bij Nick geweest.  Zijn kamer was keurig netjes. Zijn broek hing gevouwen over een stoel, zijn schoenen stonden er keurig onder.

Dodelijk ongerust
Diezelfde zaterdagmiddag werd ik gebeld door een ambulancebroeder. Twee meisjes die onder Nick woonden waren bang geworden, omdat ze Nick regelmatig hoorde stommelen en vallen. Zij hadden 112 gebeld.  Hij had tegen de verpleegkundigen gezegd dat hij alcohol, verschillende soorten drugs en medicijnen op had. Volgens de verpleegkundige was hij alleen dronken! Ik wist echter dat Nick de laatste weken werkelijk alles gebruikte: valium, sterke drank, bloeddrukverlagers en allerlei drugs. Het was mij duidelijk dat het een schreeuw om aandacht was. Omdat hij echter bij bewustzijn was,  is zijn medische toestand verkeerd ingeschat. Ze hebben hem niet meegenomen, terwijl hij heel erg urgent medische zorg nodig had. Diezelfde avond heeft hij blijkbaar nog buiten gestaan in een korte broek en verteld dat z’n moeder hem op kwam halen (ik wist van niets) en later die nacht heeft hij nog een appje verstuurd naar z`n vriendin waarop stond: Dikke knuffel, Je maatje. ’s Maandags belde om tien uur ’s avonds zijn huisbaas, ze waren ongerust. De buurmeisjes hadden al `n dag niets van Nick gehoord. Ik ging inmiddels met twee telefoons naar bed, zo dodelijk ongerust was ik. De huisbaas kon het appartement van Nick niet in en heeft de politie gebeld. Toen de bel ging wisten mijn man en ik genoeg. Twee agenten stonden hier ’s nachts om half drie aan de deur om te vertellen dat Nick dood op zijn kamer was gevonden.

Groot applaus
Nick zijn dood was het eindresultaat van vijf jaar aan de ziekte verslaving trekken. Volgens ons en het politierapport is het geen bewuste keuze geweest van Nick. Hij wilde niet dood, hij wilde zo graag weer in herstel zijn. Wij gunnen hem deze rust en wij herinneren ons de Nick die veertien maanden nuchter was. Daar hebben wij afscheid van genomen. Kees heeft  Nick  in de jeep naar de kerk gereden. Daar zaten 450 man, waaronder ook veel fellows. Nadat iedereen zijn of haar afscheidswoord gedaan had, hebben we een stap opzij gedaan van zijn kist en kreeg hij van iedereen een groot applaus. Dat verdiende hij, hij heeft zo hard gevochten. Maar uiteindelijk heeft de verslaving van hem gewonnen. We zijn, ondanks alles, zo trots dat wij zijn ouders mochten zijn.  Ook de mensen van de Moedige Moeders waren in grote getale aanwezig. Zij hielden een heel indrukwekkende afscheidsrede. Een van de dingen die zei zeiden was: Als liefde verslaving kon genezen, was niemand meer verslaafd. En zo is het natuurlijk. Wij hielden zoveel van onze Nick, maar onze liefde heeft hem niet kunnen redden.  Wij gaan door op onze weg, samen met heel veel lieve mensen om ons heen en mijn Moedige Moeders Drimmelen, waar ik zeker mee doorga. Natuurlijk voor de steun en de warmte, maar ook omdat ik nog heel veel voor ouders van verslaafde kinderen kan betekenen. En omdat onze Nick zijn dood dan niet voor niks is geweest.’

www.moedigemoedersdrimmelen.nl