'Hij wilde zó graag clean zijn, hij wilde helemaal niet dood'

Dit artikel verscheen in februari 2016 in Lef magazine.
Tekst: Linda van Doorn
Fotografie: Mitch van Schijndel

‘Als je dakloos bent, ben je niks. Een junk, uitschot. Hulp is lastig te krijgen, want je bent ‘toch niet te helpen’. En als je sterft als verslaafde dakloze, is het ‘opgeruimd staat netjes’.
Zo verging het onze zoon, Michael. Hij was pas 30. Onze zoon, ja. Dat lees je goed. Want daklozen hebben óók ouders, broers of zussen. Familie.
Michaels biologische moeder stierf toen hij dertien was. Een paar jaar later begon hij met blowen en zo tegen de twintig gebruikte hij heroïne.
Afgelopen november ging de deurbel. Ik was boven en hoorde mijn man praten, maar ik dacht dat het maatschappelijk werkers waren. Na een minuut of tien realiseerde ik me: ‘dit klopt niet’. Ik ging naar beneden en trof politieagenten, die me vertelden dat Michael dood was. Een hartstilstand. Door alle drugs en alcohol kon zijn lichaam niet meer, hij wilde helemaal niet dood. Godzijdank had hij zijn legitimatie bij zich, zodat we het wéten.
Hij wílde zo graag. Hij wilde zo graag clean door het leven, voor zichzelf, voor zijn zoontje. Maar dan zat hij tien dagen in de detox en dan was er geen vervolgopname mogelijk, waardoor hij weer op straat kwam te staan. Als wij wilden helpen, kwamen we niet ver. Dossiers mochten we niet inzien, door de wet op de privacy, terwijl Mike juist een verklaring had getekend dat we dat wél mochten, in de hoop dat we meer konden bereiken. Als ouder sta je machteloos. Instellingen geven het advies de verslaving niet in stand te houden, we hebben echt moeten oefenen hem de deur te wijzen. Eten en douchen deed hij wel hier, maar we konden hem geen slaapplek bieden. Vervolgens lig je nachten wakker, omdat je niet weet wat er gebeurt. En dan zo’n bericht… onze grootste angst is werkelijkheid geworden.
Ik wil me graag inzetten voor meer preventie, en voor meer samenwerking tussen de cliënt, familieleden en de instellingen. Want een leven als dit gun ik niemand. Niet voor de Michael in het verhaal én niet voor de familie.’