Nikita Habich: 'Bij de meetings spreken ze uit ervaring'

Dit artikel verscheen in augustus 2015 in Lef Magazine
Tekst: Loekman Celik
Beeld: Stan van Hagen

‘Samen met een vriend ben ik van de afdeling gevlucht en zes dagen zwaar naar de klote gegaan. In die korte tijd heb ik iets van twintig gram speed gebruikt. Ik denk dat ik psychotisch werd, was bang voor alles en staarde als een wilde om mij heen. Alsof ik in een jungle was beland. Die angst wisselde zich af met hopeloosheid, ik dacht: als ik nu word aangereden of iemand schiet mij kapot, mooi zo. Maar ineens overkwam mij iets en begon ik te huilen: 'Ik moet naar mijn moeder.' Waar het vandaan kwam, weet ik niet. Ik was niet het type dat gevoelens liet zien als ik drugs gebruikte. Mijn moeder zei aan de telefoon dat ik moest komen, maar ik had geen geld. Uiteindelijk heb ik zonder kaartje de trein gepakt. Ze haalde mij op het station op en ik kan me nog goed die blik in haar ogen herinneren toen zij aanfietste. Een gebroken moeder. Ondanks dat ze niet stabiel is, heeft ze haar dochter zo goed mogelijk proberen op te voeden. En ineens zag ze daar een junk staan. Wat mij nog het meest raakte, was toen ze mij warm water gaf om me mee te wassen. Het water bij haar was afgesloten. Het klein beetje dat ze nog had, deed ze in een emmer voor me. Dat deed mij veel verdriet, dat ik moeders laatste beetje water mocht gebruiken. Nadat ik haar nog wel zo had teleurgesteld door mijn verslaving. Voor mij was dat het breekpunt. De volgende dag ging ik naar de kliniek.

Moeilijk opvoedbaar
Als kind werd ik bestempeld als moeilijk opvoedbaar. Ik heb de diagnose borderline, al weet ik niet of dit klopt. Ze onderzoeken dit opnieuw. Ik kon wispelturig zijn en dreef altijd mijn zin door. Als kleuter vertoonde ik al verslavingsgedrag. Jeugdzorg kwam regelmatig over de vloer, ook vanwege de thuissituatie. Ik was de spil tussen mijn vader en moeder als die weer ruzie hadden. Hij mishandelde haar ook. Ook met mijn moeder heb ik problemen gehad. Huiselijk geweld, nare stiefvaders… Maar mijn moeder heb ik altijd beschermd omdat zij tenminste haar best voor mij deed. Ik zei altijd: 'De enige die haar uit mag schelden, dat ben ik.'
Alcohol en speed zijn als een rode draad door mijn leven gegaan, maar ik gebruikte eigenlijk alles wat ik kon gebruiken. Met drinken begon ik toen ik in de brugklas zat. Als we naar een kroeg of feestje gingen, dan dronk ik mij ervoor met twee flessen wijn in. Speed gebruikte ik vanaf mijn veertiende. De eerste keer dat ik een lijntje snoof, was het alsof iets in mijn hoofd knapte. Ik werd ineens zelfverzekerd, vrolijk en kon de hele wereld aan. Later moest ik steeds meer gebruiken om mij zo te voelen, die rush werd echter nooit meer zoals die eerste keer. In het begin probeerde ik het te verzwijgen, maar als je iedere dag stijf staat van de drugs, dan valt dat op. De docenten maakten weleens opmerkingen, maar ik liet me gewoon de les uitsturen als ik zin had om te blowen. Ik heb zelfs samen met mijn ouders gebruikt, ja, een hele aparte situatie. Met mijn vader heb ik al jaren geen contact, het werkte gewoon niet meer. Ik heb een zoon van vier, ik heb hem verwaarloosd en daarom is hij uit huis geplaatst.

'Er zijn nog steeds dagen dat ik de wereld vervloek'

Ik wil mijn zoon weer zien
Na mijn rock bottom moment heb ik nog een tijdje gebruikt in de kliniek. Niet meer zo extreem, hoewel… De Ritalin slikte ik weg alsof het snoepjes waren. Ik wilde stoppen, maar het lukte nog niet om oude patronen los te laten. Wat mij echt geholpen heeft, zijn de stappenmeetings. De verhalen van de mensen daar weten mij zó te raken. In klinieken werd ik niet altijd begrepen. Ik moest dit en moest dat. Nou, als je dat tegen mij zegt, ben ik weg. Zij hadden het over verslaving alsof ze het uit een boekje hadden geleerd. Bij de meetings spreken ze uit ervaring, het is ook prachtig dat ik andere mensen kan helpen met de kennis die ik uit mijn herstel haal.
Sinds 31 december 2013 ben ik clean. Mijn zoon is ook een drijfveer om nuchter te blijven. Als ik zou blijven gebruiken, dan is de kans groot dat hij nooit zijn echte moeder leert kennen. Ook heb ik nu een lieve vriend die mij steunt in mijn herstel. Het is zeker niet dat iedere dag een feest is. Op therapieën leer ik met emoties omgaan. Vroeger jaagde ik er weer een fles doorheen, was ik er even vanaf en daarna begon het opnieuw. Het was een cirkel waar ik in terechtkwam. Er zijn nog steeds dagen dat ik de wereld vervloek, maar als ik besef wat ik heb verloren door mijn gebruik en wat ik in anderhalf jaar heb gewonnen door nuchter te blijven... Van te voren had ik nooit durven te dromen dat het in zo'n rap tempo zou gaan. Mijn zoon heb ik al drie jaar niet gezien. Twee jaar geleden had ik de hoop opgegeven dat het er ooit nog van zou komen. Dronken belde ik Jeugdzorg op en zei: 'Bekijk het maar, ik weet niet meer wat ik moet doen.' Nu heb ik vanuit het 12 stappenprogramma geleerd dat ik bereidwilligheid en nederigheid moet tonen. Dat heb ik gedaan, terwijl ik in principe nog erg wantrouwig was. Ik heb contact gezocht met de nieuwe voogd van mijn zoon en die zei: 'Goed, volgende maand ga jij je kind weer zien.' Dat geeft voor mij aan dat wat ik leer in het programma werkt.'

Dit artikel komt uit de rubriek 'Rock bottom'. Rock bottom betekent letterlijk de bodem van de put raken. Het absolute dieptepunt in een mensenleven. Echter, dit symbolische dal betekent in veel gevallen ook een keerpunt. Voor veel mensen is rock bottom dat moment dat ze beseffen dat er actie moet worden ondernomen.