Rob Siemerink (48) zou eigenlijk samen met een vriend naar Amerika vertrekken, maar veranderde zijn plan en liet zich opnemen bij SolutionS voor zijn eetstoornis. ‘Dat is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt.’
Dit artikel verscheen april 2014 in Lef Magazine
Tekst: Joëlle Panis
Wat is jouw lefmoment?
‘Het moment waarop ik alles liet vallen en direct de kliniek in ging, twee jaar geleden. Een goede vriend en ik waren druk bezig met het schrijven van een productieplan. We zouden in Amerika bonbons gaan maken en verkopen. Bonbons worden daar namelijk bijna niet verkocht. De vlucht was geboekt, we gingen alvast twee weken om zaken te regelen. Op een dag, niet lang voor vertrek, vroeg mijn vriend of het wel verstandig was om te gaan. Ik zou dan namelijk altijd omringd worden door chocolade. Hij vond dat ik eerst naar een verslavingskliniek moest gaan. In eerste instantie was ik het daar niet mee eens, ik wilde naar Amerika. Buiten stond ik naar lucht te happen, maar even later besefte ik dat het inderdaad niet goed ging. Mijn gewicht was opgelopen van 141 naar 181 kilo. Diezelfde avond belde ik naar verslavingskliniek SolutionS en die week liet ik me opnemen. Dat is de beste keuze die ik ooit gemaakt heb.’
Besefte je dat je verslaafd bent?
‘Ik ben een Bourgondiër die van lekker eten houdt, zei ik altijd. Maar eigenlijk wist ik nooit precies waarom ik zo veel at. Van jongs af aan had ik overgewicht waardoor ik een negatief zelfbeeld had. Ik zocht mijn troost in eten, maar nadat ik mezelf volgestopt had, baalde ik altijd ontzettend. Op een geven moment woog ik 210 kilo. Met behulp van een crashdieet viel ik 64 kilo af. Ik dacht dat ik er was en dat mijn problemen verholpen waren. Dat was natuurlijk niet zo. Ik hield het niet vol, maar begreep niet waarom. Mijn vriendin herkende mijn verslaving. Ik vertoonde dan ook verslavingsgedrag: alles draaide om mij. In de kliniek kwam ik er zelf pas achter.’
Hoe is het leven als herstellende?
‘Clean blijven, en dus afvallen, is een belangrijk onderdeel van gelukkig zijn. Dat weet ik nu. Vanaf november ben ik in herstel en houd ik me aan mijn eetplan. Dat is genoeg. Om eerlijk te zijn, zie ik mezelf nog als een gedrocht. Maar ik ben hard aan het werk om complimenten te leren aanvaarden. Verder ben ik tevreden met mezelf en ben ik op zoek naar innerlijke rust. Wandelen helpt daarbij, dat is voor mij een soort meditatie. Mijn stappenteller motiveert me, deze heb ik altijd in mijn sok. Eerst parkeerde ik mijn auto altijd zo dichtbij mogelijk, nu zet ik hem liever verder weg.
Naar de kliniek gaan voelde eerst als een vernedering. Een eetprobleem is toch meer een vrouwending. Veel mannen durven er niet aan toe te geven, dat is een ego kwestie. Ik ben blij dat ik de stap gezet heb.’
LEES MEER...