Rock bottom betekent letterlijk de bodem van de put raken. Het absolute dieptepunt in een mensenleven. Voor veel mensen is rock bottom hét moment dat ze beseffen dat er actie moet worden ondernomen.
Dit artikel verscheen in december 2017 in Lef Magazine.
Tekst: Yvonne Stevens
Fotografie: Glenn Cornelisse
Wie: Maurice Parijs (49)
Wat: Cocaïne
Waarom: Verdriet van mijn vader
Waar: Den Haag
Wanneer: 2013
Hoe: Triora verslavingszorg
‘Toen ik in 1989 cocaïne leerde kennen, merkte ik meteen: dit was mijn middel. De eerste keer vond ik het zo’n onzin wat iedereen zei. Ik vond dat het gewoon in de supermarkt verkrijgbaar moest zijn. Er is toch niks mis mee! Ik was altijd op zoek naar rust. Die vond ik door cocaïne. Alle prikkels kon ik ineens een plaats geven, ik kon mensen lezen en ik werd er rustig van. Ik kreeg controle. Dat was de allereerste keer. Nu zie ik ook in dat dat de enige keer was dat ik vrije wil had om te gebruiken. Na drie keer was ik wel hooked. Mijn gevoel was heel simpel en monotoon en juist dat wilde ik voelen.
Open kaart spelen
Ik had een affaire met een vrouw, terwijl ik getrouwd was. Ik biechtte thuis alles op, maar toen stierf mijn minnares. Ik kon het niet verwerken en mijn vrouw kon mij niet steunen.
Mijn vrouw had veel te lijden onder mijn verslaving; alle grenzen had ik bij haar overschreden. Zo erg dat ze mij op straat zette. Ik vond het meevallen en ik dacht dat ik de volgende dag wel weer binnen zou mogen, maar tot mijn grote schrik waren alle sloten vervangen. Het besef kwam langzaam binnen: ze heeft mij op straat gezet en ik ben mijn kinderen voorgoed kwijt.
Dit was mijn allereerste dieptepunt. De dag daarna draaide ik helemaal door. Ik had er geen kracht meer. Ik mocht bij mijn ouders slapen maar vluchtte daar weg. Ik belde mijn dealer en met het allerlaatste beetje geld kocht ik drugs en alcohol en ging ik in het bos zitten. Ik ben gaan gebruiken, gebruiken en gebruiken. Maar er kwam maar geen oplossing. Uiteindelijk ging ik toch weer naar mijn ouders. Mijn moeder kreeg mij op de een of andere manier in bed, mijn vader deed alle ramen en deuren op slot en zo probeerden ze mij daar te houden. Ik viel in een diepe slaap en toen ik de volgende ochtend wakker werd, voelde ik me verslagen. Mijn familie zat beneden. Mijn moeder, een van de sterkste mensen die ik ken, hoorde ik heel hard huilen. Dat ging door merg en been. Ik voelde dat zelfs zij het niet meer wist.
‘Ik zag mijn vader de trap op lopen en in plaats van dat hij boos werd, gebeurde er iets raars’
Ik dacht: jezus, wat moet ik hier nu mee? Ik zie wel wat er gebeurt, want ik ga niet naar beneden. Ik hoopte dat ze naar boven zouden komen, want dan kon ik ze één voor één manipuleren en uiteindelijk weer vluchten. Mijn vader kwam naar boven en ik had me voorbereid dat het een clash zou worden. Mijn vader was toen terminaal ziek en hij was de strijd aan het verliezen. Ik zag hem de trap op lopen en in plaats van dat hij boos werd, gebeurde iets raars. Hij viel op zijn knieën voor mij neer. Hij keek me aan en smeekte mij: ‘Maurice, ik ga binnenkort dood. Ik wil mijn zoon terug voordat ik jullie allemaal verlaat.’ Ik brak en ik zei: ‘Papa, ik denk dat ik eerder doodga dan jij. Ik heb een probleem en ik weet niet wat ik moet doen.’ Hij antwoordde dat ze me zouden helpen.
Vluchten
Zo kwam ik voor het eerst terecht in een verslavingszorginstelling. Ik wilde me niet op laten nemen vanwege de schulden die ik had. Dus ik ging in dagbehandeling. Tijdens een van de meetings zei een cliënt: ‘Eén op de honderd redt het om een jaar clean te blijven.’ Nu snap ik dat dat geen harde feiten zijn, maar op dat moment begreep ik dat ik mijn ziekte heel serieus moest nemen. Ik werd echt bang; ik had niet eens de kracht om mijn eigen veters te strikken, laat staan dat ik één van die honderd werd.
Ik ging nog naar een tweede meeting, maar een derde is er nooit gekomen. Ik begon weer met gebruiken en raakte mijn werk kwijt. Bij een jongen thuis op de bank probeerde ik coke te snuiven, maar het spul ging mijn neus niet eens meer in. Het viel er zo weer uit. Ik zat onder de rotzooi en dacht: shit man, ik ben nog verder weg dan de eerste keer. En ik ga er nu gewoon eerlijk over zijn naar mijn ouders. Ik kwam binnen bij mijn ouders en voordat ik wat kon zeggen, zei mijn vader: ‘Je hebt een terugval gehad, we hebben het zien aankomen. Wat gaan we nu doen?’
Vrije val
Ik liet mij ondanks mijn schulden opnemen in de kliniek en hier kwam ik pas echt in een vrije val terecht. Ik moest mijn verhaal vertellen. Ik was doodsbang en had er alles aan gedaan om het buiten te sluiten. Maar in de kliniek openden ze mij. Daar kwamen de tranen en ik kon niet meer stoppen. Vier dagen en vier nachten bleef het stromen. Ik wilde dit niet: ik zat daar voor een cocaïneverslaving, niet voor rouwverwerking.
Ik pakte mijn tas en zei: ‘Ik ga weg.’ Iemand vroeg of ik al gegeten had: ‘Ach joh, eet nog even mee, dan maken we uitsmijters. Dat vind je zo lekker, toch?’ En: ‘We gaan straks ook nog wandelen in het bos, loop dan nog even mee.’
Uiteindelijk zette ik mijn koffertje weer boven om uit te pakken. Toen gaf ik me over: misschien ben ik wel iemand die het redt. En dat blijkt, ik ben clean sinds maart 2013. Ik haal ontzettend veel plezier uit het 12 stappen programma en krijg enorm veel energie van voorlichting geven en het helpen van anderen. Deze levensstijl zou voor iedereen goed zijn. Ik herstel om te leven, ik leef niet om te herstellen. Uiteindelijk bracht mijn herstel mij op het punt dat ik kon ontdekken wie ik werkelijk ben. Ik voel mij nu heel krachtig en jeugdig en ik hoop dat ik mij nog jaren zo mag voelen.’
LEES MEER...