'Toen hij ook thuis agressief werd, heb ik hem na veel wikken en wegen op straat gezet'

Dit artikel verscheen in februari 2016 in Lef Magazine
Tekst: door de redactie
Beeld: Mitch van Schijndel

‘Pas nadat ik zelf afgekickt was van mijn alcoholverslaving besefte ik dat mijn zoon Boris – inmiddels 21 – ook verslaafd was. Wat voelde ik me schuldig. Het is erfelijk en door mijn eigen verslaving heb ik niet ingezien dat mijn zoon in mijn voetsporen trad. Naast zijn wietgebruik werd ook de alcohol een steeds groter probleem. Hij woonde in een guesthouse op ons terrein, dus veel grip had ik niet op hem. Boris isoleerde zichzelf veel waardoor ik niet in de gaten had hoe ernstig zijn verslaving was. Toen ik dat doorhad, zocht ik natuurlijk meteen hulp. Al snel na zijn eerste opname ging het mis en daarnaast werd hij door agressief gedrag van school gestuurd. Zijn gebruik werd van kwaad tot erger. Toen hij ook thuis agressief werd, heb ik hem na veel wikken en wegen op straat gezet. Dat was de moeilijkste beslissing die ik ooit heb genomen, maar ik had geen keus. Zijn gedrag veranderde niet, hij was 24/7 onder invloed en zag niet in dat hij hulp nodig had. Na drie dagen kwam hij terug met de vraag of hij mocht douchen. Het mocht, onder de voorwaarde dat hij zijn oude counselor zou bellen voor een nieuwe intake. Dat deed hij, maar meer om ons te pleasen. Wederom verviel hij dan terug in zijn oude gedrag. Ik kon niet meer en voelde me zo machteloos. Uiteindelijk hebben ook zijn vrienden hem duidelijk gemaakt dat hij hulp nodig had. Dat, in combinatie met een kleine interventie, heeft ervoor gezorgd dat hij drie maanden naar Zuid Afrika is gegaan. Deze keer wilde hij het ook echt zelf. Na zijn opname verbleef hij een tijdje in een Safe House en tegenwoordig woont hij zelfs op zichzelf. Inmiddels is Boris bijna twee jaar clean en ik weet zeker dat het deze keer wel goed gaat. Zijn verslaving verwijt hij niet aan mij, maar dat ik hem weggestuurd heb, zit hem nog wel dwars. Later ziet hij misschien in dat ik niet anders kon. Wat er was gebeurd zonder alle hulp, wil ik echt niet weten. Hopelijk blijven we samen clean. Soms gaan we samen naar meetings, maar ik verplicht hem niet. Het is zijn herstel, niet mijn herstel. Waar hij het zelf misschien nog niet ziet, heb ik er 300% vertrouwen in dat hij zijn leven op de rit krijgt.’