Het is maandagmorgen negen uur als ik mij moet melden bij de detox. Het avontuur waar ik zolang tegen op heb gezien en nu naar uitkijk, gaat beginnen. Ik sta oog in oog met een boom van een kerel. Hij heet Willem. Een half uur lang moet ik allerlei vragen beantwoorden en krijg ik een blaastest. Tot mijn verbazing blaas ik 0,0 promille. De avond daarvoor had ik hem nog behoorlijk geraakt. Een laatste afscheid zeg maar. Daarna werden mijn spullen doorzocht. Nee…mijn homeopathische druppels mag ik niet houden, zit alcohol in. Ik word naar mijn kamer gebracht en krijg een pijnlijke injectie vitamine B in m’n bil. Zitten is de rest van de dag een ware kwelling.
Op mijn tafel ligt het weekrooster. Mijn hemel! Van ontbijt tot avondsluiting met daar tussendoor groepssessies, crea uur, individuele gesprekken, wandelen, sporten en vooral heel veel werken aan je herstel.

Naast mij zit Shelly die verwoede pogingen doet om te tekenen. Door haar constante trillen haast onmogelijk. Ze vertelt mij al voor de derde maal in de detox te zijn omdat het zo verdomd moeilijk is om van haar GHB verslaving af te komen.  Nadat ze mij een kijkje in haar leven heeft gegeven en ik volledig op de hoogte ben over hoe ik GHB kan maken, komt Dr. Jan vragen of wij weten waar zijn kamer ook al weer was. Deze arts is volledig de weg kwijt en blies bij zijn intake al 0,5 promille.
Tijd voor het groepsgesprek. Iedereen heeft zijn  eigen verhaal. Veel verhalen raken mij diep. Doordat je ontwent van je verslaving, meer helder gaat denken, voelen en zien, in een emotionele achtbaan zit, komt alles dubbel zo hard binnen. Hierdoor kunnen emoties flink escaleren. Zo ook bij Hans. Hij wilde hagelslag op brood, maar zijn buurman schudde net de laatste korrels uit het pak. En toen sloegen bij Hans de stoppen door en vlogen de stoelen achter het lege pak hagelslag de eetzaal door en kon ik nog net op tijd bukken.

Commotie op de gang. Spoedopname. Else word binnengebracht door politie- en ambulancepersoneel. Ze heeft een toeval en is volkomen hysterisch. Een paar uur later zitten we buiten te roken en dat is wel een puntje. Na een week detox rook je een pakje per dag, minimaal.
Else is opgelucht, ze krijgt nu hulp. Tegenover ons zit Fenny en ik heb moeite om naar haar te kijken. Haar neusgaten zijn kapot gesnoven en de enige tand die ze nog heeft wiebelt als ze praat. Ik schat haar rond de 55, ze blijkt 37 te zijn. Au!

De sfeer in de detox is wisselvallig, van hyper tot gemoedelijk, maar we hebben één ding gemeen, clean worden en dat schept een band. Je voelt je verbonden met elkaar. De week vliegt voorbij en het team gaat bekijken wie er naar huis kan en wie niet. Iedereen doet zijn/haar best om de eerste periode thuis dicht te timmeren met structuur en activiteiten. Yes, ik mag naar huis. Ik wil graag naar huis, maar ik wil ook hier blijven. Hier waar je leeft met gelijkgestemden, waar structuur is, waar het veilig is. Huilend neem ik afscheid van medebewoners en personeel. Het was één van de heftigste weken uit m’n leven. Ik heb gelachen, gehuild en ben de confrontatie aangegaan met mijn verslaving. In de auto kijk ik nog één keer om. Vaarwel detox, hallo helder nieuw leven. Ik ben bang…doodsbang!

Wegens privacy redenen zijn de namen gefingeerd