Drijfzand

Snappen doe ik het wel, het kijken naar de soap Goede Tijden Slechte Tijden. Elke avond een half uurtje zwelgen in de ellende van een ander en blij zijn dat je niet in hun schoenen staat. Jezus, wat is dat toch fijn, tot dat je jezelf een B-rolletje krijgt in een soap die werkelijkheid is geworden en het leven heet.

Ik ben inmiddels weer thuis uit revalidatie en de ziekte MS heeft mij flinke klappen gegeven. Ik ben afhankelijk geworden van zorg. Natuurlijk wil je als mens zoveel mogelijk de regie in eigen hand houden, maar als je in het la la land van de zorg en haar regels belandt, gaat het moeilijk worden.

De ene instantie weigert je zorg te leveren (klacht is gehonoreerd) en de andere instantie loopt het vuur uit haar sloffen.

Vanochtend een belangrijk gesprek gehad over mijn zorg in verband met de wet langdurige zorg, dan kan ik de goede zorg inkopen. Zit nu te wachten op een positief telefoontje. Fingers crossed. Op dit moment ben ik aan het proberen mijn hoofd boven het drijfzand te houden. Dat gaat best moeilijk. Zoonlief merkt dat ook en helpt mij op zijn eigen kinderlijke manier. Zo drink ik minstens zes koppen koffie per dag en wil hij maar stééds eieren bakken voor mij, want dat kan hij. Ik smelt. De zon schijnt en oh wat zou ik graag op een terras willen zitten met een groot glas zoete witte wijn. Gewoon even alles vergeten, lachen en doen alsof er niks aan de hand is.

Dat kan ik natuurlijk wel doen, net zoals vele Facebookers die zich alleen maar positief en geweldig voordoen, maar mijn gezonde verstand houdt mij tegen. Gelukkig doet dat deel het nog goed. Het rare is dat ik in deze stressvolle periode geen zucht heb naar drank, maar meer het verlangen heb om niet hier te zijn.

Ik ben een vechter, dat is wel gebleken, ook als je m’n blog’s terugleest, dus hier ga ik mij ook doorheen slaan. De bekende monkey on my shoulder is toch weer kuren aan het uithalen om vriendjes te worden. Wil ik niet, die zwarte periode is passé. Ik wil de zorg krijgen die ik nodig heb en mij meer richten op de mooie dingen in het leven zoals er lekker op uit met zoonlief en genieten van al het moois om mij heen. Nog een paar jaar in mijn heerlijke huisje wonen en de gebakken eieren van zoonlief wegspoelen met koffie. Naar GTST kijken en mee soppen in andermans ellende. Ik wil weg uit het drijfzand en ondanks mijn handicap gewoon weer de Carla en de moeder van zijn. Wordt vervolgd.