De blaadjes vallen en ik heb het koud. Ben net terug uit New York waar het 29 graden was. Zoonlief en ik hebben een top week gehad. We hebben alles gezien en gedaan wat we wilden en ik hoop dat hij deze ervaring voor altijd zal koesteren. Of ik ooit nog zo’n avontuur met hem kan beleven weet ik niet, hangt af van hoe mijn ziekte MS zich gedraagt. In die week hebben we ruim 75 km gelopen/gerold met rolstoel, adembenemende vergezichten in ons opgezogen boven op Empire state building, Lady Liberty gegroet en tot groot ongenoegen van zoonlief bh’s bekeken bij Victoria Secret. New York, een stad waar bijna 20 miljoen mensen zich dag en nacht voort bewegen. Een stad waar duidelijk verschil te zien is tussen arm en rijk. Waar je op het zebrapad een coke snuivende zakenman in driedelig grijs bijna omver loopt en waar een dakloze je 1 dollar vraagt en in ruil belooft niet op Donald Trump te stemmen. Waar water aan tafel gratis is en een glas wijn 12 dollar kost. Waar de cola’s groter dan groot zijn waar de bilboards reclame op Times Square je laten zien dat het nog beter kan en waar een Yellow cab bijna niks kost.
Wat ben ik trots op mezelf dat ik dit gedaan heb. Dat ik door afscheid te nemen van de alcohol dit voor een groot deel kon bekostigen. I focking did it! Op de laatste avond ,in the city that never sleeps, hebben we heerlijk Italiaans gegeten, buiten op het terras. Naast ons zat een groepje, ietwat dronken, vrouwen. De wijn vloeide rijkelijk en na een half uur was ik helemaal op de hoogte van hun liefdesleven. Even verder in de straat ligt iemand verscholen achter wat lege pizza dozen en de lege flessen drank zeggen genoeg. New York, een stad vol contrasten.
En nu weer thuis, waar de koffie toch beter smaakt dan bij Starbucks, waar de kachel brandt en waar we klagen over het weer. Deze reis kan ik van mijn Bucketlist strepen en ik doe dat vol trots.
Veni, vidi, vici, ik zag kwam en overwon. Dat geldt zeker voor zoonlief die voor de eerste maal ging vliegen, maar ook voor mij…zeker voor mij!
LEES MEER...