Microdosing

Het is Silicon valley’s life hack: microdosing.
Daar komt deze ‘hype’ ook vandaan. Je begint je dag met koffie, yoghurt en 1/10e microgram LSD, mushrooms of mescaline. De mensen die het gebruiken zeggen dat ze creatiever, emotioneler en fysiek sterker van worden. Het is een middel waardoor je sneller en effectiever gaat werken en dat is in Amerika een way of life. De dosis gebruik je om de dag en verhoog je gaandeweg naar 1/20e microgram.

Internetfora struikelen over elkaar heen en het is positiviteit wat de klok slaat. De nadelen zijn bijna niet te vinden, maar die zijn er wel. Angstgevoelens, lichte hallucinaties, depressie, maagklachten, de hartkleppen die minder gaan functioneren en zelfs klachten die psychotisch te noemen zijn. Vooral jongeren zijn hier mee bezig en ik voorspel dat het straks in Nederland ook de normaalste zaak van de wereld gaat worden.

Is het verslavend? Men zegt dat het erg meevalt omdat de dosering erg klein is. Maar ik kan mij voorstellen dat als er elke dag een prestatie van je verwacht wordt, en dat beter gaat met microdosing, dat een verslaving gauw een feit is, want tussen je oren gebeurt dan ook het een en ander. Placebo effect misschien?

In mijn leven is een nieuwe fase ingegaan, die van brugpieper. Werkelijk bijna alles draait om the do’s en don’ts van de brugklas. Voor zoonlief is het een totale cultuurshock. Elke ochtend bij het ontbijt checkt hij zijn magister-app i.p.v. de whatsapp, is een broodtrommel uit en de schoolkantine in, is het meneer en geen meester en hobbelen ze elke 50 minuten naar een andere les. Voor mij is het ook een beetje back to school. Ik haal m’n Frans weer op, weet weer waarom ik wiskunde een pokkevak vond, worstel met de stelling van Pythagoras en verbaas me over het feit dat je voor frisbee (gym) een cijfer krijgt.

Gelukkig zit hij op een dorpse school waar iedereen elkaar kent. Zijn vriendje zit op een enorme stedelijke scholengemeenschap en draagt al een flessenopener om zijn nek en zeker niet om flesjes fris te openen. Hij probeert niet te roken zegt hij. Vooral zo houden is mijn antwoord.

Kleine kinderen worden groot is een oud gezegde en zoonlief zet een nieuwe fase in. Hij is aan het puberen en dan moet je als moeder soms even je lachen inhouden. Uitspraken als ‘ja duuuuh’, ‘kan het even stil zijn ik lig hier te chillen’, ‘gatver eten we dat?’, ‘moet ik echt mee?’ en ‘maaaaaaam de wifi werkt niet!’ komen voorbij. Prachtig vond ik zijn ‘ik ben niet lui ik denk even rustig na’ uitspraak.

Ik vind dit best een leuke levensfase en het is een beetje microdosing for the brain. Ik blijf scherp, alert, heb energie en hoef er niks voor te slikken. Zoonlief krijgt een appje van een vriend en zegt ‘jo mum whats up?’ En ik schenk grinnikend een kop thee in.