Op dit moment verblijf ik al bijna vier weken in een totaal andere leefomgeving en ik heb er nog zeker vier te gaan. Nee, er is geen strand, zwembad of palmboom te bekennen, maar rolstoelen, rollators en een enorme gymzaal. Na midden in de nacht te zijn afgevoerd met een ambulance, en twee weken ziekenhuis, zit ik nu in een revalidatiekliniek voor met name ouderen.
Bij binnenkomst had ik even de hoop dat Gordon en Gerard zouden binnen stappen, maar dit is serious business. Ik heb een progressieve vorm van MS en plots lag ik op de grond. Mijn benen deden niks meer. Na een stootkuur prednison - die niet deed waar de arts op hoopte - door naar de kliniek. Ik ben hier één van de jongsten. Mijn herstel gaat traag, maar m'n benen kunnen weer wat lopen met hulp van een beensteun en rollator. En nee, beter gaat het niet worden en ik mag blij zijn niet 24/7 met rolstoel te moeten leven, voorlopig dan.
Als je hier een tijdje zit leer je de mensen kennen en vooral de verhalen erachter. Mijn hemel, wat een eenzaamheid en wat een leed. Het merendeel wil revalideren en naar huis, maar er zijn er een aantal die er alles aan doen om te blijven. Er is bijvoorbeeld een dame van eind zestig, met een duidelijk alcoholprobleem. Zij zit constant in haar rolstoel, maar ik heb haar zien lopen als een kieviet. Twee uur is de tijd; dan rolt ze naar het restaurant en giet een aantal biertjes naar binnen. Je kunt de klok er op gelijk zetten. En zo zijn er meer. Ik heb mij verbaasd over de hoeveelheid alcohol die hier gedronken wordt.
En dan het bezoek. Je komt hier in een revalidatiekliniek om je helemaal klem te zuipen en zo luidruchtig te zijn dat andere mensen wegrollen.
Sommigen vergeten dat ze niet mogen drinken met alle gevolgen van dien. Het personeel heeft het er druk mee. Maar ja, we zijn geen kleine kinderen meer en als de familie net zo hard meedrinkt…
Heel even dacht ik aan een glas wijn. Mijn wereld was even totaal ingestort en ik had zo iets van: wat maakt het uit. Maar gelukkig ben ik mij daarvan bewust en doe ik het niet. Ik zit dan lekker in de tuin met mijn alcoholvrije Radler en moet soms verschrikkelijk lachen. Mensen die tegen advies van de fysio lopen met een vol dienblad dat vervolgens een eigen leven gaat leiden, mensen die met rolstoel muurvast komen te staan tussen de liftdeuren, ouderen die met elkaar op de vuist gaan om wie nu als eerste de koffiekan had en vooral wie er nou toch de laatste kroket had gejat.
Gelukkig zijn er wat meer jonge mensen bijgekomen en tijdens het avondeten vouwen we vliegtuigjes van papier en gaan de meeste ouderen met een schaterlach naar bed.
Toch een beetje Gorden en Joling.
LEES MEER...