Helaas heb ik een flinke terugval van mijn MS (multiple sclerose) en kan erg weinig. Ben afhankelijk van hulp. Omdat weinig mensen mij in de voorjaarsvakantie konden helpen, verhuisde ik voor een weekje naar Haarlem. Daar zat ik op een revalidatie-afdeling, en ben daarna doorgestroomd naar Nieuw Unicum (MS expertice centrum), waar ik nu zo'n maand verblijf. Het is wennen hoor. De confrontatie is enorm. Mijn hemel, zoveel gevallen van deze ziekte recht in my face. En ik vraag mij regelmatig af: hoe nu verder, en dan is het stil in mij, bang voor wat er nog allemaal misschien komen gaat.
Ik lust nu wel een borrel, om de angst te verdoven, het machteloze gevoel. Het voordeel is dat ik mij niet groot hoef te houden hier, gelijkgestemden om mij heen, net als in de afkick kliniek.
Koffie, heel veel koffie gaat er hier doorheen en dan praten we gezellig met elkaar. Ook dan is het stil, ik hoor bijna niks. Straks gaan ze naar m'n oren kijken.
Op dit moment vinden er allerlei gesprekken plaats over hulpmiddelen voor thuis, want daar wil ik weer zijn. Ik slik en wil weer gewoon zijn, ik wil dit niet, wil een borrel, wil niet voelen.
Zoonlief komt stralend op bezoek, met een prachtig cijfer voor Frans in the pocket. Hij wil een lijstje maken voor de paasbrunch, ik geniet. Gister vierde ik een feestje met mijzelf, ben nu 5 jaar abstinent. Dit mondde uit in een gezellige boel met gitaar, zang en alcoholvrij bier. Super gezellig.
Zo merk ik dat de drang naar een verdovende borrel van korte duur is en dat ik de goede momenten extra waardeer en daar de focus meer op weet te leggen.
Maar 's avonds, als ik in bed lig, kan het heel stil in mij zijn. Letterlijk en figuurlijk!
LEES MEER...