Het aanrecht ligt vol lepels, pannen, vetspetters en zweetdruppels. Zoonlief (13 jaar) is aan het koken. En ik zit dit rustig te bekijken. Vroeger deed ik dit bij m’n moeder, of bij vrienden, zittend op een krukje met een glas goedkope wijn. Nu ben ik zo blij dat ik dit zelfde gevoel terug heb, maar dan met een glas alcoholvrije wijn. Ik lach en neem mij voor hem door dit gerecht te loodsen zonder te veel bemoeizucht, echt ik probeer het. Natuurlijk gaat het goed en binnen een half uur hebben we een heerlijke pasta carbonara op ons bord. Het mes snijdt aan twee kanten, om maar in het culinaire jargon te blijven, hij leert koken en ik heb een dagje kookvrij. We hebben afgesproken dat hij elke vrijdag gaat koken en het gerecht bedenkt.
In mijn vorige blog beschreef ik het zitten in drijfzand en afgelopen week kwam het tot aan m’n lippen. Kostbare tijd gestoken in een te vormen zorgteam om mij heen, die plots gaan zeiken en geld wel heel erg belangrijk vinden, verantwoordelijkheid niet begrijpen en vaak op vakantie willen. Dus om een lang verhaal kort te maken, heb het hele team de laan uit geschopt. Nu heb ik wel een aantal mensen die het snappen dus ik zie weer stukjes vaste bodem.
En in de periodes van absolute wanhoop was The Monkey erg aanwezig. Niet dat ik op het punt heb gestaan weer te gaan drinken, maar de verleiding was groot en het kon me even niet schelen. Maar Holy Shit wat zou dat zonde zijn zeg, je door deze domheid te laten verleiden tot. Diep van binnen heb ik het gevoel dat het allemaal goed gaat komen, ik zie immers stukjes vaste bodem. Ga vanavond extra mee zwelgen met Goede Tijden Slechte Tijden, want daar hebben ze het wel heel erg zwaar en sorry, maar dat doet mij goed.
Zoonlief roept mij steeds harder: ‘Mam, maaaam, morgen kook ik mosselen, lekker snel klaar.’ Ik leg vanavond het telefoonnummer van Herman den Blijker onder zijn kussen.
LEES MEER...