Angst als raadgever

We hebben er mooie gezegdes over. Variërend van "Angst is een slechte raadgever" tot "Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest". Angst! Angst wordt in onze maatschappij gezien als een negatieve emotie. Een teken van zwakte. Een gevoel dat niet gevoeld mag worden. Een taboe dat onderdrukt moet worden. Maar wat als angst toch wel eens een goede raadgever blijkt te zijn? Een boodschapper die het beste met je voor heeft?

Wat vaak vergeten wordt is dat angst een normale emotie is, zoals iedere andere emotie. En zoals het emoties betaamt, willen ze je iets vertellen. Zo zegt boosheid meestal dat er een grens is gepasseerd. Vertelt blijdschap je dat iets je happy maakt. Geeft verdriet pijn of een gemis weer. En angst geeft aan dat je bang bent voor iets, iemand of een situatie. Of zit er meer achter?

Wanneer je jouw emoties de kans geeft om hun verhaal te vertellen en je open staat om daar naar te luisteren, kun je tot verrassende inzichten komen. Zo blijkt angst in mijn geval zelfs een positieve raadgever. Want naast het feit dat ik de iets minder prettige lichamelijke sensaties kan voelen die angst teweegbrengt - een beetje trillen hier en daar, onrust, een dichte strot, een hoge ademhaling - is er inmiddels ook het besef dat angst mij ergens alert op wil maken. En vaak is dat ook nog eens iets dat mijn reële aandacht en bewustzijn vereist. 

Wanneer ik bang ben, bevind ik mij regelmatig op een tweespoor. Een punt van waaruit ik de keuze heb om te kiezen voor optie 1: oude copingmechanismen (pleasen, vervloeien, automatisch voldoen aan de verwachtingen van een ander zonder stil te staan bij die van mezelf) of voor optie 2: kiezen voor mijn authentieke zelf (wie ben ik, wat vind ik, wat zijn mijn behoeftes, mijn grenzen, normen en waarden, gevoelens). Inmiddels weet ik na 39 jaar dat optie 1 mij niets dan stress, ellende en verlies van mezelf oplevert. En dat optie 2 de enige juiste keuze is.

En dan is het toch maar mooi dat angst mij erop wijst dat ik me op dat tweespoor bevind, in plaats van dat ik klakkeloos mijn oude copingmechanismen oppak.

Ben jij je bewust van wat emoties jou willen zeggen? En durf je daar naar te handelen?

 

Reageer reacties (4)

Kiki Scheepens - Auteur Sextortion Op het spoor(29. oktober 2020)

Mooi verwoord Denise! Angst is de slechtste raadgever die een mens maar kan hebben normaal gesproken, maar als je langdurig bloot hebt gestaan aan narcistisch misbruik, dan kun je het ook inzetten als waarschuwingsmiddel. Dat is wat ik tussen de regels doorlees in jouw blog. Meer luisteren naar je gevoel is essentieel om jezelf te beschermen tegen destructieve personen. Hartelijke groet, Kiki

Denise(29. oktober 2020)

Dat klopt, Kiki!

HW(23. december 2020)

Angst is inderdaad een prima instinct en het triggert alertheid. Vervolgens kun je groeien door op onderzoek uit te gaan. Heb ik de situatie goed ingeschat? Waar was ik bang voor? Ligt de grens door je goede of slechte ervaringen nog op dezelfde plek? Dat is voor iedereen een worsteling.

Martine(23. februari 2021)

Hallo Denise 

 

Ik zou graag met jou on contact willen komen om het volgende:

Ik had zojuist een artikel gelezen ergens (iig een site die nu niet meer werkende is) en daar had jij een stuk geschreven over Child Emotionally Neglected. Wij hebben dat boek hier in huis.

Aan het einde van het artikel schrijf je dat het ontwikkelen van gevoelens te leren valt. Onze vraag is dan ; waar kun je dit dan het beste doen?????

Mijn man is een CEN kind. Zijn ouders hebben voor hem 3 kinderen verloren. Het is niet zo dat zijn ouders niet van hem hielden. Integendeel . Maar je kan je voorstellen dat deze ouders hun hart 'op slot', hadden van verdriet. Dat ze vooral de liefde gaven met hun verstand en hun weten.

 

Mijn man en ik hebben grote moeite met de communicatie van wege het gebrek aan aanvoelen/energie/leegte/onmacht .

Hij mist iets, maar hij kan niet benoemen wat dat is. Heeft in z'n eentje ook geen probleem. Alleen in intieme relaties is er de emotionele gelaagdheid niet. Waar kunnen we leren voelen??? Ik zeg we,  omdat het om het gebrek aan verbinding gaat in onze relatie waar we beide, door mij, last van hebben.  Hij herkent zich erg als CEN, daar kwam hijzelf mee op de proppen. Maar hoe kan hij, en vooral waar en met wie kan hij deze emoties dan alsnog ontwikkelen??  Heel vriendelijke groet, Martine 

LEES MEER...