Eenzaam

Zo af en toe is het weer aan de orde: ik voel me eenzaam. Eenzaam zonder familie. Eenzaam zonder partner, sinds mijn relatiebreuk met P. een paar maanden geleden. Een diep, rauw en uitermate pijnlijk gevoel neemt bezit van mij. De eenzaamheid gaat diep. Bijna ondraaglijk. Soms weet ik me geen raad met de eenzaamheid. Dan ijsbeer ik door de woonkamer. En huil ik liters zoute, bittere tranen.

Normaal gesproken zouden deze gevoelens een uitgelezen omstandigheid zijn om weer terug te vallen op P. en mijn daaraan gekoppelde relatieverslaving. Dé oplossing in tijden van nood. Om daarna nog meer nood, eenzaamheid en drama te ervaren. Maar ik ben sterker inmiddels. En veeg de optie zodra hij in mijn hoofd oppopt, meteen weer van tafel. 

Ik ken de gevoelens van eenzaamheid al lang. Sinds mijn jonge jaren is het mijn grootste levensmetgezel, mijn basisgevoel. Een waar blok aan mijn been. Oorzaak van veel pijn, verdriet en verkeerde keuzes, voortkomend uit een jeugd waarin er niet in mijn emotionele behoeftes werd voorzien. En waarin grensoverschrijdend gedrag eerder regel was dan uitzondering. Schrijnend ervaarde ik dagelijks de deprivatie van een goede spiegeling, een goed steunsysteem en een basis waarin ik gewoon mezelf kon zijn. Zijn wie ik was, in plaats van doen wie ik beoogde te zijn. Mijn basis werd de eenzaamheid. 

Ik merk dat er nu, in het hedendaagse leven, een groot taboe rust op eenzaamheid. Want wie kan er in de huidige tijd met alle technieken, mogelijkheden en apps voorhanden nu nog eenzaam zijn? Nou, ik dus. Ik ben Denise en ik voel me soms behoorlijk eenzaam. Als ik hiermee en beetje het taboe kan doorbreken, dan is mijn doel bereikt.

Open zijn en praten over mijn eenzaamheid helpt. Me eenzaam mogen voelen. Een luisterend oor. De eenzaamheid er laten zijn in plaats van te bevechten.

De reacties wisselen enorm. Van machteloosheid tot adviezen, van medeleven tot er gewoonweg zijn. Wanneer ik weleens aangeef dat ik me behoorlijk eenzaam voel, krijg ik uit mijn omgeving vaak de goedbedoelde reactie: 'Maar je hebt toch je kinderen en lieve vrienden om je heen!?' Ja, dat klopt als een bus. Ik ben gezegend met lieve vrienden en twee schatten van dochters. Maar soms is dat niet genoeg. Het niet behoren tot een persoonlijke family-tribe waarmee ik bij tijd en wijlen dingen kan delen, die zich zo af en toe over mij ontfermt en een basis van onvoorwaardelijke liefde vormt, is oprecht een behoorlijk eenzame bedoening. Dan hebben we het nog niet over het ontbreken van een fijne partner, in mijn dagelijkse bestaan.

Vooral bij blije gebeurtenissen wanneer ik mij in euforische staat bevindt, kan de eenzaamheid mij ineens weer overvallen. Zomaar. Pats. Boem. Ik voel me gelukkig en eenzaam tegelijk. 'Mijn boek is af!', zeg ik enthousiast tegen vriend M. 'Er is een grote kans dat ik een vaste baan krijg!', informeer ik vriend D. 'Ik heb mijn eerste freelance klus geklaard!', deel ik met vriendin K. 'Ik heb echt mijn relatieverslaving overwonnen!', juich ik met vriendin S. 'Mijn column staat in een tijdschrift!', vertel ik mijn dochters. 'Maar er is geen verdere familie of partner om je blijdschap mee te delen...', fluistert de eenzaamheid. Ik sta ineens met beide benen op de grond met een mega baksteen in mijn maag. Want wat zou ik mijn blijdschap en trots ook graag delen met veilige bloedverwanten en mijn nog niet bestaande partner. Alhoewel, hij leeft vast al, die toekomstige partner, maar is nog geen onderdeel van mijn leven. Op dit moment niet althans.

Met een opspelende oerdrift, aangemoedigd door de eenzaamheid, wil ik voorzien in mijn natuurlijke behoefte aan familie en partner. Aan oprechte familie- en partnerliefde. Niet terug naar de oude methoden en copingmechanismen die ik met gemak toepaste om de eenzaamheid te ontvluchten, maar een structurele oplossing die nog niet eerder is bedacht. Alles is maakbaar in de huidige maatschappij, toch? 'Als je maar wilt dan kun je het!', hoor ik de goeroe's echoën. Maar nee. Ik besef me dat niet alles realiseerbaar is. Er is geen kant en klare oplossing voorhanden die de eenzaamheid als bij toverslag doet verdwijnen. Geloof me. Als dat het wel zo was, zou ik per direct een fijne familie samenstellen en een betrouwbare partner tevoorschijn toveren. En dan zou mijn grootste schaduw - meneer Eenzaamheid - acuut verleden tijd zijn.

Wat ik wel kan doen is delen. Goed voor mezelf zorgen. Open zijn. Authentiek zijn. Mezelf zijn. En ja, daar is ook de eenzaamheid onderdeel van.