In mijn herstel moet ik vaak de keuze maken om anders te reageren in dezelfde soort situaties. Deed ik eerst een vanzelfsprekend dansje uit de maat, met grote passen en stampende voeten op andermans tenen, kies ik nu om een ander kunstje te vertonen of zelfs mijn kunstjes achterwege te laten. Dat klinkt heel sterk en bewust. En dat is het ook. Stiekem. Maar er gaan behoorlijk hardnekkige hersenactiviteiten aan vooraf. Verandering is niet alleen het vertonen van nieuw gedrag, maar ook het leren verdragen van beangstigende gedachten en gevoelens omdat je even uit de maat loopt. Of langdurig een ander ritme aanneemt. Alles komt in opstand. Het bekende dansje dat zo zijn functies had in veiligheid en voorspelbaarheid komt te vervallen. De rode schoentjes staan werkeloos in de kast. Daarbij is het een kleine kanttekening dat het vaak meer om schijnveiligheid gaat en weten waar je aan toe bent. Twee pasjes naar voren, twee terug. Eén opzij. De ander reageert net zo voorspelbaar: twee pasjes naar achteren, twee naar voor. Eén opzij. Dat heeft zo zijn voordeel. Je weet wat er gaat gebeuren. Hoe het dansje verloopt. Wat de choreografie is. En wat je te wachten staat. Dat kan geruststellend zijn. Ook al is de reactie verre van plezierig of veilig. Eerder pijnlijk en blauwe tenen perikelen. Maar hé, het is wel duidelijk.
Zo zat ik laatst in een gecompliceerde en ietwat benarde situatie. Ik werd afgewezen. Echt afgewezen. Puur afgewezen. Door een belangrijk persoon in mijn leven. Nou is afwijzing een belangrijk en steeds terugkomend pijnlijk dansthema in mijn bestaan. Ik ken de vele choreografieën. Ik heb er veel littekens van of zelfs nog korstjes. Die ik er maar wat graag afpeuter. Maar dat terzijde.
In deze situatie was er - bij mijn weten - niets bijzonders gebeurd, laat staan iets naars. Integendeel. Ik had veel qualitytime doorgebracht met deze persoon. Samen een filmpje pakken. Samen even shoppen. Samen even koken. Gezellige gesprekken. Zelfs nog gelachen. En stiekem gesnoept. Vooral dat laatste is voor mij een teken van liefde. Liefde gaat immers door de maag. Ook bij mij.
Het kwam dus vrij rauw op mijn dak toen het ineens anders bleek te zijn. En dan bedoel ik echt rauw. Rauw in de zin van vers geslacht vlees. Koud op mijn dak. Het bloed eruit druipend. Van het één op het andere moment werd mij gezegd dat de persoon in kwestie niet met mijn soort mensen om wilde gaan. Zo. Hoppa. Dat was er maar uit. Toen ik wat geschokt vroeg wat de onderliggende reden hiervoor was en wat er bedoeld werd met 'mijn soort mensen', kreeg ik niet de redenen of bewijzen waar ik naar op zoek was. Ik kreeg geen enkele uitleg of onderbouwing. De persoon in kwestie wenste gewoon niet meer met mijn soort mensen om te gaan. En daar moest ik het mee doen. Punt. Wel kreeg ik nog mee dat ik werd gezien als een naar persoon. Dat was even slikken voor mezelf. Want ik heb veel associaties bij mezelf, maar die van naar persoon is er géén een.
Normaal gesproken zou ik mijn rode dansschoentjes aantrekken en een paar verrekt indrukwekkende danspasjes vertonen. Een tapdansje om van te smullen. Gaan pleasen. Bewijzen dat ik het waard ben om lief te hebben. Dat ik juist een fijn persoon ben om mee om te gaan. En dat het beeld dat de ander van mij heeft, niet klopt. Oké. Ik kan zo nu en dan tijdens het dansen op wat gevoelige teentjes staan hier en daar. Of per ongeluk op een ingegroeide teennagel. Maar maakt dat me meteen een naar persoon?
Het kostte me na dit bericht alle moeite om het totaal anders te doen. Om mijn rode schoentjes met hun automatische dansjes in de schoenenkast te laten staan. En mijn All Stars aan te trekken.
Lag dit aan mij? Had ik hier een aandeel in? Waar lag mijn verantwoordelijkheid? Moest ik het beeld dat de andere persoon van mij had veranderen? Ik besefte dat ik kon blijven gissen naar mijn aandeel in het geheel. Maar dat het ook echt enige openheid vereiste van de afwijzende persoon. Wanneer die mij niet kon uitleggen wat er was gebeurd waardoor de situatie zo was veranderd, waarom degene niet met mensen zoals ik om wenste te gaan, hoefde ik geen verantwoordelijkheid te nemen. Ik maakte bewust de keuze dat nu dan ook echt niet te doen. Het bij de ander te laten. Ik ben verantwoordelijk voor mijn gedrag, mijn woorden, mijn pasjes in de dans. De ander voor zijn gedrag, zijn woorden, zijn pasjes.
En ik? Ik besloot dit dansje niet te dansen. Bewust en gerust liep ik vol vertrouwen de danszaal uit. Uit liefde en steun voor mezelf.
LEES MEER...