Ik loop de winkel uit met mijn nieuwe op maat gemaakte wandelschoenen en een brede grijns. De grijns heeft niet eens iets met die wandelschoenen te maken.

We hebben telefoonnummers uitgewisseld. Het voelde goed en ik vertrouw op mijn intuïtie.

We raakten aan de praat over onze gedeelde interesse, het lopen van pelgrimstochten. We deelden ervaringen en erkenden dat je waarschijnlijk wel een beetje gek moet zijn om deze te maken. Niet iedereen begrijpt waarom je kiest voor een ervaring waar je gegarandeerd blaren van krijgt. Terwijl ze me de volgende paar schoenen aangaf, vertelde ze wat haar reden was om pelgrimstochten te lopen. Het was een kwetsbaar moment, ze deelde een pijnlijke ervaring die haar getekend en gemotiveerd had om voor haarzelf te kiezen. Ik legde de schoenendoos neer en deed het enige waarvan ik vond dat gepast was; oprecht luisteren. Ik uitte mijn respect voor haar kracht en bedankte dat ze dit met me deelde. Ook ik vertelde mijn reden dat behoorlijk overlapte met haar verhaal. Er ontstond een moment van verbondenheid.

‘Weet je, in mei loop ik met een vriendin de Walk for Kika’, zegt ze opgewekt. ‘We lopen 81 kilometer in twee dagen en kamperen in onze tenten. Als je het leuk vindt, kun je aansluiten bij ons?’

Even kijk ik haar zonder iets te zeggen aan. Ik denk aan mijn gebruikerstijd. Toentertijd koesterde ik mijn ondoordringbare muur van arrogantie die alle mensen op afstand hield. Zo was ik nu eenmaal en ik was er blij mee, hield ik mezelf voor. Zelfmanipulatie heet dat. In mijn gebruikerstijd wilde ik zo min mogelijk contact maken, laat staan dat iemand iets kwetsbaars met mij deelde. Wat voel ik me dankbaar voor deze groei. Zonder verbondenheid geen herstel.

‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan', zeg ik vastberaden.

‘Top, ik voeg je toe aan onze appgroep. We zijn ‘De Gelukkige Wandelmeisjes.’

Ik schiet in de lach; ‘Je had geen betere naam kunnen verzinnen.’

(Wil je ons sponsoren of zelf meedoen? Ga dan naar Walk for KiKa)