Mijn sponsor gaf me begin vorig jaar terug; ‘wat vaker met de vuist op tafel te slaan’. Die woorden maakten indruk. Ik wilde dit best doen maar hóe dan? Hoe geef ik een grens aan als ik die niet vóél? De suggestie die alles veranderde was; zit stil, houd je mond en voel.

Een maandenlange oefening volgde, die al mijn discipline vergde om door de weerstand heen te gaan. Maar daar waar weerstand is, valt het meeste te halen. Dus zat ik daar, in stilte op mijn matje, gedachtes te laten zijn en gevoelens te voelen. Na een tijdje begon ik ze te herkennen in verschillende situaties. Mijn lichaam gaf grenzen aan die voelden als benauwdheid, buikpijn en een baksteen op de maag. En soms als migraine en koorts.

De volgende stap was het grenzen toepassen in praktijk. Er gebeurde iets wat ik nooit verwacht had. Juist díe mensen die me het hardst aanmoedigden voor mezelf op te komen, om mij uit te spreken en mezelf te laten zien, waren degenen die de meeste moeite hadden met mijn ‘nee’. Sommigen werden boos, anderen verontwaardigd want ze zagen mijn grens als een persoonlijke aanval of afwijzing. Ik kreeg terug dat ze niet begrepen wat ik wel niet aan het doen was, maar dat ik in ieder geval niet goed bezig was. En zó egoïstisch. Wat dacht ik wel niet wat ik hen aandeed?

De afwijzing die de ander voelde en me dit kwalijk nam, maakte me bang. ‘Ik raak iedereen kwijt’ ging dagelijks door mijn hoofd. ‘Pleasen is niet goed maar dit is niet veel beter!’
Een fellow en een goede vriend zei tegen me; ‘de mensen die je kwijtraakt doordat ze je grenzen niet respecteren, horen niet in je leven. Laat ze los. Alleen die mensen die boos worden om jouw grenzen, hebben er baat bij als jij ze niet stelt.
Nu maanden later kan ik hieraan toevoegen dat grenzen stellen me meer opgeleverd heeft dan alleen gelijkwaardige gezonde contacten. Mijn gevoel van eigenwaarde en zelfrespect zijn nog nooit zo sterk geweest.

En voelt dit op sommige dagen niet zo dan herinnert mijn brievenbussticker me daar dagelijks nog aan.