In mijn vroege herstel zou ik zeggen dat het maar één ding is dat je hoeft te veranderen en dat is àlles. Levensstijl dus. En vooral actie. Geen gezeur of ge-ja-maar, stop de eigen bullshit en neem verantwoordelijkheid. Later voldeed dit antwoord niet meer. Een levensstijl kan veranderd worden, maar zonder spirituele groei krijg je wat men noemt: de dry-drunk. Een gedragsverandering op wilskracht alleen kan je ver brengen en lang clean houden, maar het is een holle, lege en onvoldane manier van in herstel zijn.

De spirituele principes zijn een must in mijn herstel, ze zijn mijn nieuwe waarden. Net zoals mijn hogere macht geven ze me een richting en houden me op het juiste pad. Maar zelfs dat voldoet nog steeds niet.

Ik probeer te bedenken wat ik vergeet. Wat mis ik? Op het moment dat ik tegen mezelf zeg dat ik het niet weet, valt het kwartje. Natuurlijk wéét ik het niet, gevoelens moet je voelen.

Hoe bang ik er soms nog voor ben, juist door alle gevoelens toe te laten wordt die angst kleiner en groeit mijn vertrouwen. Dan ervaar ik dat de wereld niet vergaat als mijn hart gebroken wordt, als ik een faal-ervaring mee maak of als ik me beschaamd voel. Er komt niets op mijn pad dat ik niet aankan.

Ik vergeet nooit meer mijn counselor die tegen me zei dat ik vol bullshit zat, moest gaan zitten, mijn mond dichthouden en luisteren. Wat was ik boos. En nu zo dankbaar. Dáár begon mijn voelen.

Herstel kan ik op honderden manieren omschrijven maar er is één bindmiddel dat al die honderden manieren bij elkaar houdt.

‘Ik weet het,’ zeg ik na een momentje nadenk-stilte.
‘Ohja, wat dan?’ vraagt de fellow als hij een sigaret opsteekt.
‘Hoe je het wendt of keert, herstel is voor mij uiteindelijk terug te leiden naar één ding’, zeg ik.

Verbondenheid

Want als ik verbonden ben met mezelf kan ik pas voelen. En als ik voel kan ik me verbinden met mensen om me heen en zo in stevig in herstel blijven.’

Stel me die vraag nog maar eens over een paar jaar, misschien krijg je dan weer een ander antwoord.