Het hebben van een verslaving is nog steeds taboe. Wie een verslaving heeft of hiervoor in behandeling is, houdt dit vaak zo lang mogelijk geheim. Maar ook als je kind verslaafd is of middelen misbruikt, houd je dit het liefst zo lang mogelijk geheim voor je omgeving. Hoe doorbreken we het taboe over dit onderwerp?
De meeste ouders schamen zich er niet meer voor om te vertellen dat hun kind naar een psycholoog gaat voor het overwinnen van faalangst of het verwerken van een scheiding. Het hebben van een kind met een verslaving houden veel ouders nog wel geheim. Toch is bekend dat veel kinderen overmatig middelen gebruiken, overmatig gamen of verslaafd zijn. Hierop rust nog steeds een taboe.
Negatieve associaties
Begrippen als verslaving of alcoholisme zijn beladen termen en roepen bij veel mensen negatieve associaties op. Uitdrukkingen als ‘eens verslaafd, altijd verslaafd’, misvattingen dat drugsgebruikers of alcoholisten dakloos zijn en onder de brug slapen en vooroordelen als ‘verslaafden zijn zwak en hebben geen ruggengraat en wilskracht’, onderschrijven het stigma.
Bang voor veroordeling van de omgeving
Doordat er een taboe op verslavingen rust, proberen ouders het probleem van hun kind zo lang en goed mogelijk te verbergen. Ouders zijn bang dat dat hun kind veroordeeld wordt als de omgeving weet dat hun kind verslavingsproblematiek heeft. Ouders beschermen het kind door de problematiek voor zich te houden en er met niemand over te praten. Hierdoor raken zij zelf in een isolement. Er ontstaat een vicieuze cirkel en het taboe blijft in stand.
Verslaving is een ziekte
Bij kinderen die een vergroot risico op verslaving lopen en bij verslaafde kinderen functioneren delen van de hersenen anders of minder goed. Verslaving wordt door neurowetenschappers tegenwoordig dan ook gezien als een chronische hersenziekte. Er is nooit één oorzaak aan te wijzen. Verslaving is altijd het gevolg van een combinatie van biologische factoren, (de aangeboren kwetsbaarheid en genen) én psychologische en sociale factoren.
Zoek het zelf maar uit
Willen wij kinderen die een levensbedreigende ziekte hebben opgelopen, al dan niet door eigen toedoen, laten vallen? Vinden wij het acceptabel dat deze kinderen er alleen voor laten staan? Willen wij naar hen wijzen met de vinger en zeggen: ‘eigen schuld, dikke bult?’ Zoek het zelf maar uit en los je eigen problemen op. En dit alles omdat verslaving nog in de taboesfeer zit?
Hoe kunnen we met elkaar dit taboe doorbreken?
In eerste instantie door het onderwerp vaker bespreekbaar te maken en meer openheid te creëren in de samenleving over dit probleem. Als wij onszelf als ouder blijven verstoppen en hier niet over durven praten hoe kunnen we dan van de samenleving begrip en steun verwachten? Als wij als ouder het taboe doorbreken is de eerste horde genomen. Ik spreek uit ervaring en zal het maar vast zeggen: mijn kind gebruikt drugs. Door het geven van openheid over het verslavingsprobleem van mijn zoon, is er meer begrip en steun gekomen uit mijn omgeving en van familie.
Stop met veroordelen van je kind
Het tweede belangrijke ding wat we kunnen doen is zelf stoppen met hetveroordelen van ons eigen kind. Zeg eens eerlijk (tegen jezelf): hoe is jouw oordeel over het overmatig middelengebruik of de verslaving van je kind? Ik heb mijn zoon in het verleden flink veroordeeld. Achteraf komt dat omdat ik niets wist van verslaving. Toen ik me in dit onderwerp ging verdiepen, brokkelde beetje bij beetje mijn oordeel af. Ik weet nu dat het geen kwestie is van schouders eronder en klaar. Dat het geen kwestie is van even doorbijten en het gaat wel over. In de meeste gevallen is intensieve behandeling nodig om het verslavingspatronen te doorbreken.
Wil jij helpen met het doorbreken van het taboe rondom kinderen met een verslaving. Schrijf dan je persoonlijke verhaal en stuur dit naar: esther@mijnkindisverslaafd.nl. Met jouw toestemming plaats ik het dan op mijn website. Ik zie jullie verhalen graag tegenmoet. Samen staan we sterk!
Esther van Neerven
www.mijnkindisverslaafd.nl
LEES MEER...