De donkere dagen voor kerstmis waren hier zo donker niet, integendeel zelfs. Dag na dag een strakblauwe lucht, volop zon en koude nachten. Tot eergisteren zelfs nog veel gefietst.
Maar ook de dagen waarin ik mijn speurtocht naar mijn Hogere Macht, naar God voorlopig even heb geparkeerd. Ik ben gelovig opgevoed, maar tot ik in de kliniek terecht kwam – na een hele lange periode van ellende – deed ik daar helemaal niks aan. In die kliniek kwam ik Stotter Frans tegen, van hem leerde ik dat ik op mijn knieën moest net zo lang tot je vanzelf ergens in ging geloven. Fake it 'til you make it. Op 15 september, de 20e dag in de kliniek gebeurde het. Na een, door eigen toedoen, volkomen mislukt systeemgesprek was ik helemaal wanhopig. Zo absoluut wanhopig dat mijn ego zich overgaf en ik 's nachts een God ervaring had. Uitgeput door verdriet, wanhoop, zelfmedelijden en gebrek aan slaap stroomde een soort warmte mijn lijf binnen die mij rust, vrede en een vreemd, vaag gevoel van harmonie bracht.
Sindsdien weet ik zeker dat er ergens Iets is en dat zeker weten is de afgelopen 5 jaar alleen maar gegroeid. Ons leven is in een soort Flow terecht gekomen en 'veel van hetgeen voorgoed verloren leek is toch weer terug gekomen'. En veel meer dan dat, ik lijk te leven in de Twaalf Beloftes van ons programma. Nee, ik leef in die Twaalf Beloftes en daarvan wil ik nu getuigen. Niet voor mezelf, niet om een beetje voor God te spelen, maar voor al die anderen, voor alle verslaafden al dan niet in herstel, die nog niet ervaren hebben wat ik wel heb mogen ervaren. In giving we receive, nog zo'n kreet uit ons programma die voor mij hart en ziel heeft gekregen.
Ik heb dat niet zomaar gekregen. Ik heb het advies van Stotter Frans opgevolgd. Fake it 'til you make it en daar is best veel tijd overheen gegaan. Want al die jaren in actieve verslaving heb ik vanuit mijn hoofd geleefd, steeds verder verwijderd van mijn hart, steeds alleen maar meer op mezelf willen vertrouwen. Waardoor ik steeds verder verwijderd raakte van mezelf, van mijn ware, authentieke zelf. Maar ik heb de terugweg gevonden, of beter aangereikt gekregen. Ik ben op weg naar mijzelf, al zal ik daar nooit bij thuiskomen. De weg daar naar toe is het doel. Tevreden en dankbaar zijn met, het accepteren van al hetgeen dat zich op die weg aandient wordt geluk genoemd. Of harmonie, of liefde, of eenheid, of god, allah, nirwana of watdanook. Woorden schieten tekort, woorden zijn de taal van het hoofd en kunnen niet goed uitdrukken wat het hart ervaart.
Echter, we leven in de wereld waar we leven en verstandelijk redeneren is daarbij een onmisbaar instrument. Maar wel een instrument dat je kan laten leiden door je innerlijk weten, door je intuïtie. Dat stemmetje dat als je goed luistert, vertelt wat je wel en niet moet doen. Niet een vaag gevoel, maar de neerslag van alle kennis en ervaringen die je in je leven hebt opgebouwd. Al je conclusies, reflecties en overdenkingen voeden op een mysterieuze wijze je intuïtie. Me daarvoor hebben leren openstellen, goed leren luisteren, dat is eigenlijk het verhaal van mijn spirituele groei. Do not intellectualise the spirit, but spiritualise the intellect, zeggen ze in het Engels. 'Ik ben de weg en de waarheid', zei Jezus al eens lang geleden.
Al teruglezende schieten de woorden hovaardij en nederigheid door mijn hoofd. Ik wil absoluut niet voor God spelen, verre van dat maar tegelijkertijd wil ik dit met jullie durven delen. Omdat ik dit ten diepste geloof. En wellicht voor sommigen hoop geeft in deze donkere dagen voor Kerstmis.
Fijne Feestdagen, tot in 2017,
Hans
Herstellerij de Eenvoud
www.de-eenvoud.com
LEES MEER...