Zo een begroeting in een gevangenis is niet uniek, het komt vaker voor. In dat kleine dorp wonen immers allerlei mensen van divers pluimage.

Wat deze dagelijkse, welgemeende ‘Goedemorgen’ tot op de dag van vandaag wel uniek maakt, is het feit dat het uitgesproken wordt door een man die een levenslange gevangenisstraf heeft. Levenslang is in Nederland daadwerkelijk levenslang, hoewel tegenwoordig na 25 jaar gekeken wordt of resocialisatie en terugkeer naar de samenleving mogelijk is.

De vraag die ik mij zelf stelde was hoe de man in kwestie het iedere dag voor elkaar krijgt om ondanks zijn levenslange straf en de daarbij behorende uitzichtloze situatie zo’n positieve uitstraling te behouden.

‘Ik heb het zoveel makkelijker dan jij!’ zei hij. ‘Ik hoef niet te kiezen uit 25 soorten tandpasta of 2000 soorten tegeltjes om mijn badkamer mee te betegelen en als mijn trui niet tot de laatste mode behoort is er niemand die me daarop beoordeelt. Op het amoureuze vlak hoef ik niets te bewijzen en dat is ‘buiten’ wel anders.’

De man bleek in staat zijn leven terug te brengen tot dagelijks terugkerende rituelen waarbij hij geen aandacht meer schonk aan zaken waar hij toch geen invloed op kan hebben. De banden met het realistische ‘buiten’ waren afgesneden, waardoor er ruimte vrijkwam om het leven van een positieve kant te zien. Zijn wijze van begroeten was het uitmuntende resultaat van die levensles.

Wijs geworden door die woorden keek ik nog eens bewuster om me heen en realiseerde ik me dat we ons als samenleving toch eens achter de oren moeten krabben nu ik steeds vaker van verslaafde gedetineerden te horen krijg ‘dat ze eigenlijk best wel in de bajes willen blijven wonen.’

Dat kan nooit de bedoeling zijn.