Tijdens mijn meest recente gesprek met mijn psycholoog was het hoofdthema acceptatie. In het bijzonder het accepteren van bepaalde situaties, zowel uit het verleden als heden, en de invloed daarvan op mij als persoon. Ik had aangegeven dat ik ontevreden was over bepaalde aspecten in mijn leven en dat het me frustreerde dat ik de gewenste veranderingen nog niet voor elkaar had gekregen. Daarop stelde hij me de vraag of ik die frustraties geaccepteerd had, of dat ik daarin vastliep.
Het werd me duidelijk dat ik inderdaad aan het vastlopen was in mijn frustraties. Zo ben ik nog niet waar ik wil zijn op professioneel vlak en ben ik op zoek naar werk dat mij meer voldoening geeft op maatschappelijk vlak. Daarnaast duurt het schrijven van mijn boek langer dan ik verwacht had en merk ik dat de door COVID-19 verminderde sociale contacten op me beginnen in te werken. Allemaal begrijpelijke frustraties wanneer je er neutraal naar kijkt, maar soms leken ze onoverkoombaar lijkende drempels op het pad dat ik voor ogen heb. Daar lag dan ook de crux volgens mijn psycholoog. Soms moet je nou eenmaal accepteren dat de dingen niet gaan zoals je wilt, zonder je erbij neer te leggen.
Een andere terugkerende frustratie zijn de eerste twee weken van mei, die altijd nog confronterend voor mij blijken. Die twee weken betekenen elk jaar weer Moederdag en de verjaardag van mijn moeder. Dit jaar leek eerst anders te zijn en te voelen. In de dagen ervoor was ik goed van humeur, liepen mijn zzp-opdrachten lekker en vermaakte ik me ondanks het social distancing prima. Tot de eerste Whatsapp berichten binnenkwamen. Berichten van tantes, oom, vrienden en kennissen die allemaal welgemeend kenbaar maakten dat ze aan me dachten op de dag dat mijn moeder jarig zou zijn geweest. Natuurlijk waardeerde ik het gebaar, maar het voelde ook alsof het mijn goede humeur verpestte. Het voelde op dat moment frustrerend dat ik vanuit externe elementen geforceerd werd tot het confronteren van de situatie en dat ik het niet zelf in de hand had. Om dezelfde reden vermijd ik social media ook altijd op Moederdag. De hoeveelheid berichten van vrienden en kennissen die leuke dingen doen met hun moeder kan ik nog steeds niet goed verdragen. Dan kies ik ervoor om de confrontatie én frustratie te vermijden.
Aan de andere kant zijn er frustraties die je niet simpelweg kan of hoeft te accepteren en waar je wel actief wat aan kan doen. Mijn moeder had een tegeltje met een spreekwoord daarop die velen van ons wel bekend in de oren zal klinken.
Accept what you cannot change, change what you cannot accept.
Soms wil ik dingen te snel en soms wou ik dat ik wat actiever was in het willen bereiken van de doelen die ik voor ogen heb. Misschien moet ik mijn vorige blog over temporiseren nog maar even doornemen, blijkt weer erg relevant voor mezelf.
LEES MEER...