Iemand die in op het gebied van communicatie is afgestudeerd, krijgt vaak opmerkingen te horen als: ‘Oh, dan kun je vast heel goed communiceren, haha.’ Pieter Derks zei een paar jaar geleden dat er te veel communicatiewetenschappers zouden zijn. Communiceren als vaardigheid is echter lang niet bij iedereen aanwezig en in dit digitale tijdperk lijkt het met social media soms meer op het presenteren van wie je bent en met name wilt zijn. Ik denk dat veel mensen van mijn generatie hier een bepaalde maatschappelijke druk bij voelen en het is dan ook niet vreemd dat het aantal burn-outs jaarlijks toeneemt.
Eind vorig jaar maakte ik een afspraak voor een kennismakingsgesprek met een nieuwe psycholoog, ik had de beste man een aantal jaren geleden leren kennen op een congres waar ik sprak. Sindsdien geen contact gehad, maar na het overlijden van mijn moeder kwam ik zijn visitekaartje toevallig tegen tijdens het opruimen van mijn bureau. Op zijn visitekaartje stond een statement waar ik me erg in herkende.
Eind januari was het dan zover. Ik had dusver een goede week achter de rug en ik liep haast flierefluitend richting de praktijk in het centrum van Groningen. Ik hoefde niet lang te wachten en liep zijn praktijkruimte binnen. Na wat koetjes en kalfjes onderwerpen merkte ik het keerpunt in het gesprek waar we de diepte in gingen. Er wordt gezegd dat de moeilijkste cliënt voor een psycholoog een andere psycholoog is, maar volgens mij ben ik met mijn studieachtergrond (gespreksanalyse) ook niet de gemakkelijkste. Daaraan gekoppeld een inherente neiging om mijn ervaringen te rationaliseren en je hebt een aardig beeld hoe ik als cliënt kan zijn.
Nadat hij me vroeg waarom ik bij hem was en wat ik wilde, vertelde ik dat ik niet wist of ik ‘goed’ met mijn trauma omging en of zoiets wel viel te definiëren, dat ik tegen bepaalde zaken aanliep en ik vertelde over mijn rationele inborst. Ondanks dat ik flierefluitend ernaartoe ging, duurde het niet lang voordat de tranen begonnen te vloeien. Tranen over het gemis zoals ik in mijn decembercolumn vertelde, tranen over hoe ik tijdens het rouwproces oneerlijk behandeld werd op mijn werk, tranen over meer willen en niet duidelijk hebben hoe er te komen. Wat volgde was een goed gesprek, niet alleen met tranen maar ook met het nodige gelach, een duidelijke klik en het gevoel dat ik begrepen werd.
Het belangrijkste aan dit alles, is dat het tranen van eerlijkheid waren. Eerlijk zijn naar mezelf, naar hem en naar de situatie. Met een zucht van opluchting en nog ietwat rode ogen liep ik de praktijkruimte uit, met een volgende afspraak gepland en een lichter hart in mijn lijf. Niet flierefluitend, maar wel met geheven hoofd liep ik weer terug naar thuis en dacht ik: Was iedereen, ongeacht je studieachtergrond, maar een ‘communicatiewetenschapper’ die niet alleen goed, maar met name eerlijk kon communiceren.
LEES MEER...