‘Ik merk dan dat ik afhaak...’ zegt mijn vriendin naast mij. Ik staar naar de stoeptegels. Een blauwe pijl van krijt trekt mijn aandacht, terwijl de tranen achter mijn ogen duwen. Net had ik verteld wat mij zoal bezighoudt (de boekverkoop, het opzetten van de online community, het vormgeven van mijn praktijk, de studie die ik bijna mag afronden en dan nog maar te zwijgen over de media aandacht rond mijn boek die ik probeer op gang te houden...). Het is nogal wat, maar ik voel me er geweldig bij. Ik mag en kan eindelijk weer meedoen in de maatschappij! Blij dat ik eindelijk eens positiviteit mag delen.
Haar reactie was matjes: ‘Ik begrijp dat je heel druk bent, maar het gaat eigenlijk altijd alleen maar daarover, nooit over hoe het met jou gaat. En dan die reels van je op Insta… Je bent echt meer waard dan dat.’ En toen de opmerking: ‘Ik merk dat ik ben afgehaakt.’ Haar woorden doen pijn. 'Afhaken'? Omdat ik op Instagram probeer een taboe te doorbreken? Omdat ik niet meer lief en vooral het leed met alleen haar deel? ‘Begrijp me niet verkeerd, ik gun het je echt, maar ik mis ons oude contact, toen we elkaar regelmatig zagen, in vertrouwen namen en dat je mij belde als je ergens mee zat. Nu is het eerst je sponsor of je gaat naar een meeting.’
Wat is dat toch de laatste tijd? De verbinding met ‘oude’ vriendinnen die verandert... Alsof we uit elkaar groeien. Ooit vertelde een counselor mij dat het net als dansen is. Dat je met je ouders, partner of vriendinnen altijd de chacha danste en dat het clean worden en alle gedragsveranderingen gepaard gaan met nieuwe pasjes. Voor je het weet dans je af en toe de tango en stap je op elkaars tenen...
En dan voel ik het ineens. Dat is het! Het was het drama dat ons verbond. Ik die haar drie keer in de week belde met liefdesgezeik of over het leven dat tegen zat. Zij kon mij troosten, moed inspreken of advies geven. En nu? Mijn leven kent amper nog drama, er is vooral plezier, voldoening, vertrouwen en heel veel dankbaarheid. Ik bel mijn sponsor ook niet meer dagelijks en meetings bezoek ik vooral om ervaring, kracht en hoop te delen. Mijn leven is lichter, luchtiger en ik werk nu vooral knetterhard aan mijn nieuwe gezonde bestaan!
Een week later vertel ik tijdens een etentje hoe ik mijzelf wil kunnen zijn in een vriendschap en vooral steun wil geven en ontvangen, onafhankelijk hoe vaak we elkaar zien of hoe goed of slecht het met ons gaat. Aan het einde van de avond geven we elkaar een knuffel, zonder te weten hoe nu verder…
Dankbaar sluit ik mijn avond af met de gedachte: de acties zijn mijn verantwoordelijkheid, het resultaat mag ik loslaten.
LEES MEER...