Alle zaadjes die ik de afgelopen jaren clean heb gepland, gingen dit jaar ineens groeien. De puzzelstukjes vielen op zijn plek. Ik kon het fysieke met het mentale verbinden en ik vond eindelijk die rust en kalmte waar ze het altijd over hebben in die meetings;).

Soms probeer ik aan ‘gewone mensen’ uit te leggen hoe bijzonder een prestatie uit dit jaar voor me was. Bijvoorbeeld mijn nieuwe baan. Een functie op een plek waar ik überhaupt nooit dacht te kunnen zitten. Elke dag in een kantoor met andere mensen, veelal in pak, belangrijke veratnwoordelijkheden dragend. Het voelt bizar. Als een wonder. En dat is het ook. Toch valt het niet echt uit te leggen hoe groot dat wonder is.

Dit jaar ging ik ook van niet rennen naar meer dan 1000 kilometer in totaal rennen. Van niets naar een ultra marathon. Dat is makkelijker uit te leggen hoe groot dat wonder is, omdat ook voor iemand die niet of nauwelijks met zichzelf gevochten heeft in het leven dat een meetbaar ding is dat duidelijk groots is en moeilijk te bemachtigen. Waar discipline voor nodig is en training. Dat was er ook. Maar het wonder voor mij zit vooral in dat ik het kán. Dat mijn lichaam het kan. Dat mijn hoofd me toestaat zover te dromen en het ook te gaan doen.

Zolang in het leven was het zo ontzettend donker en wat ik ook probeerde, ik kon het lichtknopje niet vinden. Nu voel ik me vrij. Ik voel rust in mijn lijf waar ik vroeger altijd wilde wegrennen van mezelf en van welke situatie dan ook.

Het kwam niet door het jaar. Het komt door herstel. Toen ik binnenkwam bij mijn eerste meeting wist ik dat ik op zoek was naar nieuwe grond om op te bouwen. Ik wist dat wat ik deed niet werkte. Dat als ik dacht een beetje hoop of een oplossing gevonden te hebben, ik toch altijd weer door die bodem zakte. Het moest omgespit. Alles uitgegraven. Nieuwe grond.

Dat deed ik. Met behulp van anderen en God legde ik nieuwe aarde. En in de afgelopen jaren plantte ik er af en toe zaadjes in. Soms echt bewust, maar meestal vooral door gewoon in het hier en nu de volgende stap vooruit te doen.

En ineens stond ik dit jaar op een bloemenwijde vol mogelijkheden. Het voelt niet alleen als een wonder. Het is een wonder.

Het is ook geen gegeven. Ik heb geen enkele controle over wat er hierna komt. Over welke bloemen elk jaar terug zullen komen, welke sterven en wat er nog meer wel of niet zou kunnen groeien. Het is geen gegeven om sterk, gezond en in verbinding door het leven te kunnen gaan. Het is een dankbaar wonder.

Wel weet ik dat mijn grond gezond is. Dat wat 2025 ook zal brengen, zolang ik volgens deze manier leef ik niets te vrezen heb.

Het duurde soms echt lang. Ook in herstel bleef het nog lang donker. Maar het licht kwam. En hoe! Ik hoop dat ik die boodschap mag doorgeven aan jou. Hoe donker het ook mag zijn in je leven op dit moment, gister of morgen, er is een oplossing. Je hebt hem al gevonden en je hoeft niets anders te doen dan te blijven lopen totdat je de bloemenwijde bereikt.

Het lichtknopje bestaat. En ook in 2025 zullen we elkaar blijven helpen hem steeds opnieuw te vinden.