Vanavond zat ik op mijn vaste meeting en lazen we de ‘Just for today’.

Een tijdlang heb ik zitten peinzen over die zogeheten vrijheid en of ik die in actieve verslaving dan niet had. Ik had in actieve verslaving wel degelijk vrijheid, en wel zoveel dat ik niet wist hoe er mee om te gaan. Het nadeel van die vrijheid was vooral dat hij altijd met vervelende consequenties kwam. Vaak de dag erna, en veel vaker waren ze niet zo leuk. Wat uiteraard gebruik accelereert.

Tegenwoordig heb ik een zelfverkozen vrijheid waarin ik vooral mag kiezen. Kiezen om ja of nee te zeggen, kiezen om te gaan of niet te gaan. Kiezen om te gebruiken of niet te gebruiken. Kiezen om ‘s avonds met een schoon geweten en weer een dag clean, mijn hoofd op het kussen te leggen. Dat is een vrijheid die niet te koop is.

Afgelopen maand was ook vooral een maand van keuzes maken, en zelfzorg. Van het behouden van vrijheid door er elke dag aan te werken. Naarmate ik dichter bij stap 9 kom, merk ik ook hoe fragiel herstel kan zijn. Of misschien meer: hoe fragiel ík nog ben.

Dat leidt tot lastige keuzes die mij soms óók in vrijheid beperken. Zo heb ik de keuze gemaakt om met sommige mensen géén stap 9 te doen. ‘Tenzij het hen of anderen schaad’.

In deze stap val ik bij sommige onder ‘anderen’, want een stap kan mijzelf ook schaden. Als er ergens een kans zit dat de reactie van de ander mijn herstel in gevaar kan brengen, dan is het soms de beste keuze om die stap nu nog niet te doen. Dat zijn moeilijke keuzes, maar wel een vrijheid die ik heb. Hoe smachtend een ander dan ook zit te wachten op mij, als de intentie niet matcht, is dat het me niet waard.

Zo ver dus de ‘Just for today’ voor mij.

Wat begint er deze week in ons deel van het land ook weer? Juist… de scholen. Toet start vandaag zijn derde dag in de tweede klas van de Havo. Hij is helemaal blij dat hij samen met zijn twee beste vrienden in de klas zit. Dat maakt fietsen naar school een stuk leuker en school zelf natuurlijk ook. De drie musketiers.

Ik schrik er vaak van hoe groot hij aan het worden is. De baard in de keel, de donshaartjes rond zijn mond en minstens een kop groter dan ik. Als hij me ziet, tilt hij mij vaak even op om te laten zien hoe sterk hij is. En natuurlijk is het als tiener leuk als je je ouder(s) voorbij groeit. Ik vind het in ieder geval fijn dat het ritme en de regelmaat nu weer terugkomen. Lekker oud en vertrouwd.

Volgende maand komt de blog vanuit het mooie Kreta. Althans, ik ga er vanuit dat het exact zo is als op de foto's van Google. Ik ben er nog helemaal niet klaar voor, maar dat zal nog wel komen. Misschien komt het vooral omdat ik probeer zoveel mogelijk in het hier en nu te blijven. Ik vind het namelijk allemaal best moeilijk, dat volwassen en verstandig zijn. Zoveel keuzes en vrijheid 😉.

Inmiddels zijn er ook vier kittens geboren. Twee jongens en twee meisjes. Lief en schattig en ontzettend mooi. Ik ben dan ook dankbaar dat ze allen naar een goed huisje gaan. Over een paar dagen zullen ze wel beginnen met lopen. Maar voor nu sluit ik deze blog clean en met een schoon geweten af. Heerlijk dat dat zonder enge consequenties kan. 

Alle liefs,

Stephanie