Maar nu, zo op het strand, heb ik natuurlijk tijd genoeg. Inmiddels heb ik elke app mogelijk al in lichte modus gezet, of er is niets te lezen door mijn donkere zonnebril heen. ‘Donkere zonnebril’ is allang geen ‘roze bril’ meer. Gisteren telde eenentwintig maanden clean. Eenentwintig maanden in het programma. Terwijl ik op sommige momenten denk ‘herstel is een eitje’, heb ik nu een dag speakertapes om mezelf eraan te herinneren dat óók ik een addict ben. Gisteren was ik sterk in onderhandeling met mezelf of ik misschien niet een 0.0% mag? Sommige zullen zeggen dat dat prima kan. Ikzelf kwam tot het uiteindelijke besluit dat het een short-cut is naar een achterbuurt.

Dit is de eerste keer sinds mijn herstel dat ik op een all-inclusive vakantie ben. Ik zie mensen hun ontbijt wegspoelen met alcoholische dranken en ik ben dankbaar dat de enige kater die ik heb een droge kater is omdat ik van de high ‘enjoying life’ afkom van de dag ervoor. Maar het is zo'n heerlijk gevoel om ‘s morgens wakker te worden, de balkon deur open te doen en niet mijn ogen dicht te hoeven knijpen tegen het zonlicht of het slaan van de golven op de rotsen als te hard geluid de ervaren.

En ja, ik vindt het wél jammer dat ik niet één glaasje kan drinken. Het zal daar namelijk nooit bij blijven. Er bestaat geen addict die zegt dat hij/zij het niet jammer vindt. Als we vandaag de dag allemaal konden gebruiken zonder enige vorm van lichamelijke, geestelijke of spirituele afbraak, dan zouden we het doen. Gisteren nog.

De jaargetijden veranderen weer en daarmee veelal mijn gemoedstoestand ook. Een beetje zon happen samen met mijn beste vriend Dirk, is dan geen straf. Ik zou durven zeggen dat niet alleen hij maar óók ik het verdient heb. De maanden van wanorde en ontregeldheid begon een vork van rust en structuur aan te nemen en daarmee ook de rimpels die zich soms voordoen. Deze rimpels vallen mij misschien wel sneller op dan een ander. Ik durf oprecht te zeggen dat ik geconditioneerd ben om onregelmatigheden en deceptie te herkennen. En zo geschiedde dat ik een bordje kreeg voorgeschoteld waar ik altijd zo hard mogelijk van probeer weg te rennen. Maar deze keer moest ik leren om te zien wat van mij was en wat van de ander. Wat niet aan mij is om op te lossen en hoe ik hart en hoofd gescheiden moest weten te houden. Even weg zijn uit de situatie is dan een fijne bijkomstigheid. Terug naar de basis. Terug naar mijzelf. Wat voel ik? Wat denk ik? Wat vindt ik? En is het allemaal gegrond?

Compassie en grenzen. Ze gaan vaak hand in hand bij mij. Nee, herstel komt niet vanzelf. En ik mag er zeker meer aan doen. Ik zit immers nog in stap 4 en 5, bijna twee jaar later. Maar ik hoor net door mijn dopjes dat de eerste vijf jaar ik nog een nieuwkomer ben. Eerste jaar, lichamelijk, tweede geestelijke, derde spiritueel en elk jaar daarna is optioneel met twee jaar proeftijd ;)

Het helpt me om dit soort tapes luisteren. De oneliners zijn mijn favoriet. Het houdt me scherp.

We zitten op de derde dag van een week vakantie. Ik geniet van de torenhoge golven die net voor mijn voeten stoppen. Waarschijnlijk heb ik vanavond pijn als ik me beweeg en mijn verschroeide huid voel.

Soms is dat ook een fijn gevoel. We zijn niet verslaafd aan een middel, maar aan het opvullen van een constant gevoel dat afwezig is. En terwijl de redactie roept om dit stuk, de zon wegzakt achter de parasol en mijn speakertape heerlijk doorgaat op de achtergrond, sluit ik mijn blog van deze maand af.

Een warme groet en alle liefs vanuit Kreta.