Het was een veelbewogen maand. Maar wat heb ik veel geleerd zeg! Ik heb ‘nee’ leren zeggen, mij uit te spreken, hulp te vragen en mijzelf wat te gunnen. Het begon natuurlijk met een hoop frustratie dat zich meer en meer opbouwde. Tot ik vond dat het genoeg was. Ik was zo gefrustreerd dat iedereen maar sorry zei en mij overal mee wilde helpen. Inclusief Ronald. Als hij te lang in een reddersrol zit, dan zie ik gedrag dat er niet hoort te zijn en waar ik last van heb. Ik heb uiteindelijk vriendelijk (eerlijk waar 🤞🏼) gevraagd mij alsjeblieft dingen zelf te laten doen tot ik om hulp vraag.

Heel de maand augustus heeft in het teken gestaan van eindelijk Toet weer bij mij hebben en overleven en zelf het leven voelen. Overleven tot 27 augustus, de afspraak bij de neuroloog. Alsof daarmee dan alles vervolgens opgelost is. Ik heb duidelijk minder gevoel rechts dan links en krijg een MRI om MS en een eventuele beroerte uit te sluiten. Deze heb ik 19 september, èèn dag voor dat ik met Dirk naar Tunesië ga. De uitslag komt een week later, per telefoon.

Maar afgelopen weekend was toch wel het allermooiste weekend van augustus en inluiding van september. Want afgelopen weekend kwam Ronald's moeder. Ik wordt altijd zo vrolijk als ik haar zie. Die vrouw belichaamt een grootse warmte en liefde en geeft je instant het gevoel van thuiskomen. Ze is met haar 74 lekker hip en je kan alles met haar bespreken.

De week naar afgelopen vrijdag toe is vliegensvlug gegaan. Voor donderdag hadden we een scootmobiel op leveren staan bij de vader van Toet zodat ze met alle gemak mee kon naar de bloemencorso in Zundert. Daar woont Toet’s vader namelijk. Samen met zijn vader hadden we afgesproken om hem daar te laten bezorgen. Want zo’n ding past onmogelijk in een auto. Maar 45 minuten voor leveren, stuurden ze (ik zal geen naam noemen, maar ik heb de neiging ze onder de bus te gooien), een EMAIL dat de levering niet kon plaatsvinen en dit opgeschoven wordt naar de volgende dag. Alsof ik zomaar TWEE vrije dagen en vier keer drie kwartier rijden uit mijn zak klop. Maar vrijdag is bij ons de drukste dag van de week en ook de dag dat mama aan zou komen rond het middaguur uur. En het bezorgblok was tien tot twaalf uur. Na lang bellen werd de schatting 11.15, maar de chauffeur kon niet 30 minuten van te voren bellen, dus garantie had ik niet. Dan begint mijn bloed al te koken. Eerst niet kunnen leveren op afgesproken dag en dan niet even bellen, maar er klakkeloos vanuit gaan dat mensen honderd keer per dag hun mail checken. Dan vertellen dat zij de chauffeur niet kunnen laten bellen. Als ik bij mijn tandarts afzeg, 45 min van te voren, dan krijg ik daar gewoon de rekening voor. Met kloppend hart van de stress en een rijtempo van het sportieve zusje van Max Verstappen (heeft die een zusje?) was ik om 10.20 in Zundert. Na wat heen en weer ge-ijsbeer kwam om 11.00 de bezorger. Met de scootmobiel. Niet schoongemaakt en één blokje batterij. Het is dat hij niet gelijk gebruikt hoefde te worden. De man schaamde zich vreselijk voor zijn eigen werkgever en vertelde het een en ander om alles te verklaren. Ik had te doen met die man, die duidelijk ook nog eens enorme fysieke pijn had. Hij vroeg mij waar een bepaalde straat was in Zundert en hoe hij daar het beste kon komen. Ik vertel hem waar hij moet zijn en vervolgens zegt hij: ik zou een half uur van te voren bellen, maar dat heeft met vijf minuten afstand ook niet heel veel zin. ‘Bellen? Van te voren?’

Dat kon dus wel. Alleen niet bij mij.

Ik had tijdens het wachten al een klachten mail gestuurd, want dat is wat ik doe als ik gefrustreerde ben. Dan wordt ik vreselijk correct. Want wie kan er nu zomaar twee dagen op rij vrij nemen en drie uur in een auto zitten totaal? En dat voor een middag scootmobiel a €200, inclusief bezorgen. Mijn klomp brak, figuurlijk. Ik heb de scootmobiel schoon gemaakt en ben met dezelfde snelheid terug gereden naar Willemstad om mama optijd op te vangen. Gelukkig had Ronald mijn takenlijstje tot in de puntjes afgewerkt. Ik werd dus overvallen door dankbaarheid toen ik thuis kwam.

En niet veel later volgde mama, en een bos bloemen met ‘tot straks, xxx mam’. Die had iets eerder moeten komen. ‘s Avonds hebben we heerlijk bed-pizza gegeten (tegenwoordig is het bank-pizza) en aansluitend was mama toch wel moe en wilde ze graag naar het hotel, waar ik ondertussen al de koffers naar toe had gebracht en ingecheckt had.

De volgende ochtend heb ik heerlijk ontbeten met mama en zijn we vrijwel aansluitend naar Goes gegaan voor de workshop glas in lood. Inderdaad, dezelfde die ik de vorige keer met mijn eigen moeder gedaan heb. Toen mam het werkje zag destijds toen riep ze dat ze dat ook graag wilde doen, dus zo geschiedde. We hebben een hele leuke middag gehad en honderduit gekletst over van alles en nog wat.

Allebei een prachtige hanger gemaakt met vlinders en bloemen. Doodmoe zijn we terug gereden naar huis waar Ronald met een bbq op ons wachtte. Heerlijk, zo aanschuiven. Na nog wat kletsen is mama naar het hotel gebracht en niet veel later lagen we er zelf ook in. En toen was het alweer zondag. Met zijn drieën hebben we ontbeten in het hotel. Koffie bij ons thuis en door naar Zundert. Welke natuurlijk hermetisch afgesloten was en de verkeersjongens ons er niet door wilde laten om bij het huis van Toet te komen, waar de scootmobiel stond. En ik had het al zo warm. Uiteindelijk heb ik naar Ronald geroepen het raampje dicht te doen en door de afzetting te rijden. En zo geschiedde.

We hebben een super mooie corso gezien. Heerlijk in de schaduw, lekker relaxt, dichtbij alles wat we nodig hadden. Zoveel relaxter dan vorig jaar. En wat waren de wagens mooi! Een terechte winnaar dit jaar. Als je wil weten hoe ze er allemáál uit zagen, dan kan je dat natuurlijk even Googlen. Na de corso hebben we de scootmobiel weer bij Toets vader in de garage gezet, een plasje gedaan, sleutel door de bus en zijn we naar huis gereden. Even tot we uitgeplakt waren op de bank gezeten. Het was zo ontzettend warm. Om 17.45 was het nog 30°C. En ook de tijd weer om door te rijden naar Restaurant Thuis in Dinteloord om tapas te eten samen. Ik ken een heleboel restaurants in de buurt, maar bij Thuis hebben ze een fantastisch shared dinner tapas concept met de lekkerste gerechten. We hebben daar met genot buiten op het terras gezeten.

Toen we eenmaal uitgegeten waren en zijn we als twee oude dametjes naar de stoep gestrompeld en gewacht tot de auto voor reed. Mama hebben we gelijk naar het hotel gebracht, die was helemaal op. Wij zelf ook, overigens. Na een lange douche en nog langer beneden hangen (ik dan) was het wel genoeg geweest. Helaas heel veel last gehad ‘s nachts, de afgelopen dagen van de buik zenuwen, maar het mocht alle pret niet drukken

Vanmorgen heb ik nog even met mama ontbeten in het hotel en hebben we twee uur lang onafgebroken gekletst bij ons thuis tot de taxi haar kwam halen. En ze heeft zojuist gebeld dat ze veilig thuis is gekomen. Weet je hoeveel herstel hier bij kwam kijken? Heel veel! Het begon namelijk al met accepteren wat je niet kan veranderen en veranderen wat je wel kan veranderen. In dit geval de scootmobiel en het overdragen van taken om niet in tijdsnood te komen en daar op te vertrouwen. Het feit dat ik en mijn ex man gewoon samen door èèn deur kunnen waardoor mijn schoonmoeder een fantastische corso heeft gehad. Ik heb me niet bezig gehouden met externe factoren om maar niet mee te hoeven doen.

Ik heb me heel erg druk gemaakt of ik wel dezelfde workshop kon doen met mijn schoonmoeder als dat ik met mijn eigen moeder had gedaan. Zou ik haar dan tekort doen? Nee, want het gaat niet om het wat en waar. Maar om de hoe en waarom en de essentie van het samen iets doen. Het maken van de verbinding. Het accepteren dat iemand iets voor mij doet en ik zonder enige verwachting voor een ander. Het geduld en de zorgzaamheid die ik tegenwoordig voor een ander kan hebben zonder dat dit invloed heeft op mij en de gezonde fijne gesprekken die ik kan voeren zonder vooroordelen.

Het oprecht genieten van gezelschap en dat iemand anders óók die tijd met mij/ons door wil brengen. Dat. Dat allemaal is herstel. Inclusief het adresseren van een klacht over de scootmobiel en het accepteren dat het allemaal wel goed komt. Het niet eindeloos proberen iemand te overtuigen of een drama te maken (verkeers afzetters) maar gewoon de keus en eventueel gevolgen maken en van harte nemen.

Heel dit weekend heeft een hele dikke gouden rand. Het was lang geleden dat ik zo ontzettend genoten heb! Door het programma toe te passen, in contact te blijven met anderen en gewoon mijzelf te zijn. Ik heb oprecht genoten en even alles maar dan ook alles kunnen vergeten.

Dankbaar ben ik. Heel erg dankbaar.

Liefs Stephanie

P.S. De volgende blog zal over mijn reis met Dirk naar Tunesië gaan. Waarover nu al van alles gebeurt. To be continued…