Tegenwoordig hoeft dat niet meer. Maar het zit er nog steeds in. Laat slapen, vroeg eruit en de week erop volledig futloos op de bank liggen overdag. Het is een beetje een constante geworden. En voor nu vind ik hem helemaal oké.

Vorige maand schreef ik vanuit Tunesië, nu vanaf de bank, nog steeds herstellende van een spoed kijkoperatie drie weken geleden. Hoe ouder ik word, hoe langer dat type herstel duurt. Ik voelde me op vakantie al niet zo super lekker. Maar iets tegen de misselijkheid, wat probiotica en ik ging ‘vrolijk’ door. Eenmaal thuis, toen ik echt het gevoel had oprecht weer geland te zijn, kwam de onderdrukte pijn gigantisch op. Ik lag, met heel wat omwegen, diezelfde dag nog met spoed in het ziekenhuis. Vrijdags werd ik naar huis gestuurd, want ze konden niks vinden. Het weekend was een hel, en die maandag werd ik door de huisarts weer linea recta naar het ziekenhuis gestuurd. Een kijkoperatie was het gevolg. Een vergrote galblaas werd gevonden, maar ze hebben hem laten zitten. En sindsdien is de pijn niet minder geworden, helaas. Het was een hele rollercoaster zo direct na de vakantie.

Ik kan me ook niet herinneren dat er in de afgelopen bijna drie jaar ook maar een saaie maand tussen heeft gezeten. Maar daar zit je dan, met al je pijn, als verslaafde in herstel. Ik moest drastische keuzes maken tussen medicatie, herstel, wat en hoeveel er nodig was. Op die laatste twee vragen had ik geen sluitend antwoord. Ik heb het onderwerp medicatie heel mijn herstel al een lastig onderwerp gevonden. Er zijn NA fellowships die elke vorm van medicatie afzweren. En toen ik mijn potentiële sponsor op de hoogte bracht dat ik, om de scherpe randjes eraf te halen in overleg met nazorg, de arts en mensen om mij heen, de keuze heb maakte om één oxycodon te nemen (de rest ging ik met gewone medicatie aan), kreeg ik als antwoord: ‘Nu eerst weer clean worden.’

Een antwoord dat ik helemaal niet verwacht had en er een hele nare bijsmaak van kreeg. Er niet bij stilstaan dat er ook structuren bestaan waar zelfs pijnmedicatie op aanraden van een arts gezien wordt als een terugval. Dit zou dus duidelijk niet mijn sponsor worden. En dat is oké, iedereen volgt zijn eigen programma. Ik zou nooit meer innemen dan nodig is. En zelfs nu, met uiteindelijk drie beknelde buik-zenuwen, slik ik enkel 's morgens iets tot ik mijn lijf los genoeg bewogen heb en de pijn ‘eruit getrokken’ is. 

Ik blijf altijd, waar mogelijk waakzaam, dat ik hoe dan ook verslaafd ben. Ja, ik had een drug of choice waarmee ik een rock bottom basement vond. Maar als ik heel precies terug kijk naar heel mijn leven, ben ik van de ene controle/verslaving in de andere gevallen. Van anorexia, naar SLA, naar kopen, naar codependency, naar alcohol en wat daar allemaal nog niet tussen heeft gezeten. Het middel doet er niet toe. Als die leegte maar niet meer zo hol klinkt en zo'n pijn doet. Dat was waar het altijd om draaide, gedraaid heeft en soms nog draait. Het niet willen voelen. Maar ervaring heeft mij geleerd, om dat punt te bereiken, zal ik er toch echt even doorheen moeten.

Hoe pijnlijk en hoe hol het dan ook voelt. Eens een verslaafde… lekker cliché.

Maar momenteel gebeuren er langzaamaan mooie dingen om mij heen. Hoewel ik aan de ene kant het donkere gevoel van de koude dagen en het vallend blad voel, dienen zich aan de andere kant mooie kansen aan die een verschil kunnen maken voor de toekomst. Dus zweven we een beetje tussen actief lui en pro actief. Maar, daar de volgende keer meer over.

Ik ga mijn voeten uit hun maskertje halen. Onze Guus, die vandaag zijn mannelijkheid is verloren bij de dierenarts, knuffelen en dan, misschien, heel misschien naar bed.

Ow, en mocht je ooit worstelen in een ziekenhuis als het gaat om pijn en medicatie. Elk ziekenhuis kan samen met jou in overleg met hun eigen verslavingsarts kijken wat het beste bij jou past. Maar blijf wel altijd je intenties checken.

Happy Halloween! 👻 🎃 

Bijgevoegd een foto van onze jaarlijkse pompoenen jacht en de mega pompoen die we daar bij tegenkwamen.