Ik heb dan ook echt niet stil gezeten. Hoewel ik even een week letterlijk plat moest vanwege een positieve corona test, heb ik inmiddels een redelijk bewoonbare woning en ben ik langzaam begonnen aan mijn uitstroom in het safehouse. Ik zeg langzaam, omdat ik hierin nog wel bruggen te bouwen en te verbranden heb. Over een kleine vier weken mag ik het grote hoofdstuk ‘traumabehandelcentrum’ aansnijden en volgt daarna een periode van stabiliseren. Toch mag ik dit gaan combineren met oefenen om wat meer op mijzelf te zijn in mijn eigen huis.

Ik heb heel wat cadeautjes mogen ontvangen. Meer inzichten, sterker in mijn schoenen staan, beter omgaan met situaties. Maar ook momenten die ik mag koesteren, zoals eindelijk weer voor mijn zoon kunnen zorgen. Dit was een fantastisch moment.

We hebben er allebei met heel veel spanning naartoe geleefd. Op de dag van het gebeuren appte hij heel lief ‘Ik vindt het spannend, mama.’

Ik kon niet anders dan toegeven, na een nacht wakker gelegen te hebben van de zenuwen, dat ook ik het heel erg spannend vond, maar, dat als we met elkaar bleven praten het allemaal goed zou komen. En dat deed het. We hebben een fantastische tweeëneenhalve dag samen gehad, in ons nieuwe huisje.

Ik mag altijd smakelijk lachen om zijn zwarte humor die hij duidelijk van mij heeft en dat hem ooit nog wel een keer in moeilijkheden gaat brengen. Zo stonden we in de plaatselijke mini-super waar de frisdrank en de 18+ dranken samen het pad deelden. Toet vond het hilarisch om als grond steward mij door het pad te loodsen. ‘Naar de boter blijven kijken, mama! Nog drie meter, nog twee meter. Ja, stop!’ En toen we een extra mandje nodig bleken te hebben vanwege de hoeveelheden pakken houdbare melk en ice tea en hij die wel even ging halen, werd ik weer naar de boter gedraaid en kreeg ik een vrolijke por in mijn zijn en riep hij ‘Ben zo terug, niet terugvallen in de tussentijd he!?’

We hebben dan samen zoveel lol en voor hem maakt zoiets het veel luchtiger dat mama's verslaving geen geheim is en dat daar gewoon grappen over gemaakt kunnen worden. Ik ben daarin een dankbare moeder met zo'n zoon. Eens in de zoveel tijd vraagt hij dan ook wel terloops of hij mee mag naar een meeting. Hij vindt de verhalen interessant om te horen en is geïnteresseerd in hoe de ziekte in elkaar steekt. Aan het einde klopt hij dan altijd netjes mee af. ‘Wie je hier ziet, wat je hier hoort…’

Maar dankbaar voor wat ik zover al heb mogen beleven en bereiken. Soms moet ik echt de rem erop gooien om niet te veel te willen of te moeten van mezelf. Dit is immers een programma waar ik heel mijn leven aan mag werken en over mag doen. Een zelfonderzoek dat nooit eindigt. Een reis met heel veel haltes. Sommige fantastisch, sommige waarna je even moet bijtanken.

Gisteren woonde ik een online meeting bij en besefte ik mij tijdens mijn eigen share en deelde ik ook; dat dit toch wel de meest fantastische ziekte van allemaal is. Ik ben best vaak ziek geweest en ik heb wat chronische mankementen, maar deze is het beste. Ik heb ineens een clubje waar ik bij hoor, ik krijg er vrienden door, ik mag mijzelf ontwikkelen, ik wordt ineens eerlijk en bereidwillig zonder een dubbele agenda. Het fijne is ook nog dat als je dan in je clubje een keer uit je nek loopt te praten en er niet oké bij zit, iedereen dat ook oké vindt, je gewoon laat praten tot jij uiteindelijk afsluit met ‘dankjewel’. Ik ben dat nog niet ergens tegengekomen.

Ik kan oprecht zeggen, dat volhouden en vertrouwen hebben in jezelf en je herstel,  je uiteindelijk over die muren, die zo aanwezig zijn het eerste jaar, heen helpen. Het is niet altijd even makkelijk. Maar als het wel allemaal gemakkelijk was, dan hadden we geen programma nodig. De volgende blog zal, als het lukt, vanuit het traumabehandelcentrum zijn. Met een slag om de arm.