Ik ben vooral bezig geweest met mijn herstel. Het uitbreiden van mijn sociale contacten binnen NA, het verzamelen van literatuur, veel schrijven en het vinden van een sponsor. Ook ben ik bezig geweest met mijn persoonlijke ontwikkeling en mijn emoties. A hell of a ride…

Ik heb het zwaar gevonden de afgelopen maanden. Ik kon mijn draai niet vinden. Ik had/heb nog niet  de sociale tools om verbinding te maken in mijn leefomgeving, terwijl het mij daarbuiten prima lukt. Ik heb mij veelal geïsoleerd en keihard gewerkt aan mijzelf. Zo goed en zo kwaad als dat gaat. Ik ben het type van feedback ontvangen. De puzzelstukjes eerst leggen. Het liefst alleen. Dan de puzzel bekijken en daarna pas voorzichtig aan de buitenwereld laten zien. Maar o wee, als iemand iets over een puzzelstukje zegt, dan zit ik terug in mijn schulp. Terug in isolatie. Doodsbang. Sociaal onhandig noemen ze dat. Ik noem het ‘mijzelf niet kunnen zijn,’ maar hoe ik dat wel kan zijn, weet ik ook niet. In de buitenwereld is dat heel anders. Ik kan ‘mijn mensen’ uitkiezen. Mensen die mij aardig vinden om wie ik ben. Mensen die ik aardig vind om wie zij zijn. Waar ik me op mijn gemak voel en vice versa. Zo ontstaat er een soort van gemoedelijkheid. Iets ongedwongen en vrij. Geen sociale druk. Geen eis tot sociaal gewenst gedrag, wat vervolgens rot uit de verf komt. Gewoon de lekker nonchalante, vrolijke Steph.

De Steph die door plassen water springt na een regenbui, swingend op buitenlandse muziek door een delicatessenwinkel danst en een Steph die uren op een krukje voor het rek Poetry & English Novels kan zitten, of weekenden vol 2e hands winkeltjes en antiekmarkten afstruinen op zoek naar een pareltje.

Het contrast vrijdags, richting 16.30-verlof kan dan vaak niet groter dan met de maandag tot en met vrijdagochtend. Eenmaal terug, zondags, bij het uitpakken van mijn tas valt er vaak dan weer zo'n zware deken over me heen. Een deken van warmte, thuis. Maar de zwaarte omdat ik weet dat het weer keihard werken is. Dat de ‘free spirit’ de kast weer in moet.

Maar, vandaag is het vrijdag. Sleutelhangerdag. Sleutelhangerweek. Ik heb elke dag vol gepland. Van Limburg tot Overijssel tot Noord-Brabant. Sommigen vinden het onzin om hem dagelijks op te halen, ik vind dat ik het dik verdiend heb. Ze ophalen bij verschillende fellowships maakt het des te leuker. Maar dit weekend staat ook in het teken van feest. Feest omdat mijn lieve oma 95 wordt. En wat ben ik dankbaar dat ik daar bij mag zijn. Met mijn familie, met Toet. Nuchter. Bewust. Misschien wil ze wel mee naar een meeting… 😉