Het was en is nog steeds een veelbewogen maand. Ik zit volledig in de weerstand. Niks is goed, alles moet beter en iedereen irriteert mij mateloos. Ik zit een beetje aan mijn tax, zeg maar. Op zich is dat oké, morgen zit ik gewoon weer op een meeting.

Afgelopen maand ben ik vooral bezig geweest met bureaucratie omtrent mijn rijbewijs en het bespreken van co-ouderschap. Na grof geld te betalen voor mijn medische keuring, kreeg ik gisteren eindelijk het nieuws dat het CBR mij weer toestemming geeft mijn rijbewijs opnieuw aan te vragen. Hoe dit proces verlopen is en mij dwars heeft gezeten, kan je lezen op mijn facebookpagina ‘Waarom mama drinkt.’

Ook hebben we vorige week om tafel gezeten met Toet en zijn papa om een 50/50 verdeling op te zetten. Met succes. Ik had mijzelf heel het jaar afgestraft dat ik het niet verdiende om hem meer bij mij te hebben en ben doodsbang geweest voor de afwijzing. Uiteindelijk was het moederlijke oergevoel niet meer te negeren. Toet hoort voor minimaal de helft bij mij. Hoe ik het ook moet regelen tussen school, sport en werk. We hebben na het succesvolle gesprek dan ook alles aangeschaft wat hij hier nodig heeft zodat hij niet hoeft te leuren met spulletjes. Het is fijn om ook deze mijlpaal te hebben behaald nu.

Een ander nieuwtje, groot nieuws is dat ik afgelopen week getekend heb bij een Nederlandse uitgeverij! Vorig jaar, nadat ik mijn Engelstalige manuscript heb laten nakijken en editen, heb ik deze doorgestuurd naar een paar uitgeverijen in binnen en buitenland. Uiteindelijk heb ik twee contracten aangeboden gekregen. Eentje in Engeland en eentje in Nederland. De laatste heb ik dus voor gekozen. 4 maart moet alles aangeleverd zijn en dan zal het niet lang duren voor het in de (web)winkels ligt. Ik ben er enorm trots op. Zo trots, dat ik het contract inlijst en aan de muur hang. Een kinderdroom komt uit.

Volgende maand zal ik mijn blog schrijven vanuit het vliegtuig. De 18e vlieg ik naar mijn vriendin en schrijfster Anna O. voor een weekje retraite en me-time. Gezien ik midden in een medisch proces zit, dat uiteindelijk een aantal weken herstel zal vragen (een andere keer zal ik daar meer over vertellen) was enkel februari een optie. Kan ik, traditiegetrouw, mijn verjaardag ontlopen. Dat blijft altijd een puntje. Hoewel mijn moeder het er niet mee eens is, wat ik best begrijp, bezorgt het mijzelf 100 procent minder stress en angst.

Ook hebben we afgelopen week het besluit genomen de nazorg nog een jaartje te verlengen. Niet omdat het slecht gaat, maar omdat ik aan een nieuw trauma traject ga beginnen. Dan is het feit om iets te hebben waar ik terecht kan mocht het even niet gaan. Komende week verwachten we de start van een rits geboortes. Eerst onze kat Jane. Daarna mijn schoonzusje en broer, gevolgd door wat bekenden en mijn niet echte zusje uit het oosten.

Verder zit er weinig in de pijpleiding. Het is vooral heel veel naar mijzelf kijken en de wereld de wereld laten. Bij mijzelf te rade gaan waar die weerstand vandaan komt. Waar ben ik bang voor? Wat raakt mij zo? Welke emoties worden er geraakt die mij zo laten voelen? Ergens tussendoor moet ik nog wel een anthologie schrijven. Maar dat moet wel lukken. Schrijven is altijd een mooi middel geweest om al die dingen uit te zoeken.

Ik wens iedereen alvast een hele fijne carnaval toe. Mocht je mij ergens bij willen helpen, check dan even de foto. Tot de volgende keer!

Alle liefs, Stephanie