Het was een maand van knopen doorhakken, goede gesprekken, afsluitingen en nieuwe beginnen, met als afsluiter een vakantie naar Ameland, inclusief kwallensteken, brandend schip en de niet zo nodige regen.

Afgelopen maand hebben we de inschrijving van Ronald rond gemaakt. Per 1 september. Nu zijn we langzaamaan aan de verhuizing begonnen. Het op en neer rijden naar Limburg was een crime aan het worden en sloeg helemaal nergens meer op. Ruim 20.000 km op de teller erbij en dan is het OV niet eens meegerekend. Na een lange test drive zijn we overgegaan op de keuze om Limburg achter ons te laten en definitief te vestigen in het mooie Willemstad. Lekker op de driehoek Zuid-Holland, Zeeland en Noord-Brabant, maar nog net Noord-Brabant.

De keuze van samenwonen vind ik spannend. Ik heb nog geen succesvolle poging achter de rug, anders was deze poging er nooit geweest 😉. En het is erg wennen een balans te vinden tussen relatie, eigen tijd en herstel. Ik merk dat ik te makkelijk mijn meetings weggeef en daardoor zelf soms naast het net vis. Sommige meetings zijn wat verder weg en vreten dan in het budget, waardoor ik mijn eigen meetings soms laat vallen…

Dat breekt wel eens op. Ik wordt dan vinnig en kort van stuk. Het leven is dan al snel een stuk vermoeiender en zo voel ik mijzelf dan ook en dat resoneert. Gelukkig praten we áltijd onze struggles door en leidt dat meestal wel tot een uiteindelijke oplossing, maar zolang Limburg nog op de weg ligt en er dubbele kosten zijn blijft het tobben.

Vandaag beginnen we dus aan de verhuizing en hopen we dat die niet lang duurt en zeker niet veel ritjes vraagt. Gelukkig kunnen we het goed combineren met een bezoekje aan moeders en het eten van haar heerlijke stoofvlees (anders was ik thuis gebleven, haha!)

Inmiddels zijn er ook bijna drie weken voorbij met puberzoon Toetje. Die dagen zijn soms intensief. Het is niet dat er middagdutjes en een fopspeen in het spel zijn, dus soms sta ik een hele dag aan en óók dat vraagt energie en geduld. We hebben niet altijd dezelfde humor en dat kan wel eens tot wat gemopper leiden. Het is dan goed opletten wanneer ik mijn rust pak en eventjes ga mediteren of iets dergelijks. Ik heb immers niet de luxe, zoals de gemiddelde puber om tot één uur ‘s middags in bed te blijven liggen.

Maar we hebben leuke dingen gedaan, waaronder onze vakantie naar Ameland. Met de wetenschap dat daar geen meetings zijn heb ik nog snel de dag ervoor mijn thuisgroep in Roosendaal meegepakt. Op vrijdags zijn we om 06.00 vertrokken en hebben we aan het eind van de ochtend de afvaart gemaakt naar het eiland. Ondanks het slechte weer hebben we een heel leuke week gehad met veel nieuwe herinneringen. Eindelijk weer een vakantie op het lijstje die ik mij wél herinner. En zoveel momenten die ik echt bewust in mij opgenomen heb. Van gewoon wat knuffels tot mooie gesprekken en leuke dingen doen samen. Iets wat ik voorheen niet gekund zou hebben of heel veel minder.

Het was een vakantie die ondanks het weer ook veel rust bracht en ruimte voor onszelf. Een vakantie waar we dankbaar voor zijn en die zonder de vakantiebank niet mogelijk was. Alles was tot in de puntjes geregeld. En als het zich toelaat gaan we graag nog eens terug naar Camping Duinoord.

Inmiddels tijdens dit schrijven zijn we een paar dagen verder en ben ik keihard geveld door buikgriep. Ik heb het wel eens eerder gehad, maar nooit in deze mate. Wanneer ik even denk dat eten binnen blijft, vliegt het er weer uit. Ik val kilo's af en mijn hoofd doet daar heel veel mee. Ik weet dat ik niet af mag vallen, maar als dat dan gebeurt door een virus en ik heb er zelf geen handje in, dan kan het resultaat soms genoegzaam zijn. Het is raar om daar mee om te gaan. Ik wil niet afvallen, het gebeurt toch, en direct gaat er een belongingslampje aan. Ik moet mezelf dwingen om niet obsessief te wegen of tussendoor broeken te gaan passen die al een tijdje op de ‘net te klein’ stapel liggen.

Of in te geven tegen het stemmetje dat mij vertelt dat ik net zo goed helemaal kan stoppen met eten en drinken, want het blijft niet zitten. Ik weet heel goed dat dat onzin is. Dus we eten en drinken gewoon en zien wel waar het schip strand, of de schaal eindigt.

Het betekent ook dat ik weinig kan helpen bij de verhuizing. Ik probeer tussendoor wasjes te draaien, dingen op te ruimen en aan kant te houden. Onze slaapkamer is nagenoeg klaar, op het ophangen van mijn eigengemaakte hang-nacht-plankjes na bij het gebrek aan een betonboor.

Ik ben dankbaar dat de wasdroger er is. Ondanks dat de wasmachine een combi is, is het fijner om het over te laden en door te wassen. Ik merk wel dat ik slecht kan tegen de opstapelende extra ‘zooi’ die erbij komt. Maar wat zooi is voor mij, is waardevol voor de ander, en daarin moet een stukje bezinning en acceptatie gekweekt worden. Gelukkig is de zolder groot.

Mijn grootste trots, de tuin, staat nu wel behoorlijk te verwaarlozen. Door de verhuizing, het weer en gebrek aan tijd of gezondheid is het een beetje erg verwilderd. Dus mocht iemand zich geroepen voelen? Help!

Inmiddels is ook Toetje begonnen aan zijn tweede deel vakantie met zij papa en kreeg op het laatst te horen dat zijn vriendje ‘Knol’ mee mocht. Zijn dit echt namen die we kinderen geven? Niet op het paspoort, maar verder, ja dus. Toet had ook ‘Aapje’ kunnen zijn, als mijn moeder daar geen stokje voor gestoken had.

Ik hoop in ieder geval dat ze een stuk mooier weer hebben dan dat wij hadden en dat het gevoel ‘zomer’ toch nog een plekje mag vinden. Desalniettemin, het gaat op zich wel goed allemaal. En beter zodra de buikgriep de deur uit is. Wat fijn zou zijn, want ondanks Netflix, HBO, Prime en Disney+ ben ik nog niks tegengekomen om te kijken dat een wow-factor had. En Goldhunters en Storagewars lijkt ook allemaal op hetzelfde.

Ik ga in ieder geval mijn kruikje opnieuw opwarmen en genieten van de prachtige bos bloemen die ik heb gekregen. Toch nog een stukje vrolijkheid in mijn hoofd.

Tot snel.