Gisteren is Ronald geopereerd aan een gastric bypass. Deze nacht 30 op 1 juli schrijf ik dit stukje terwijl ik in het logeerbed van mijn schoonmoeder lig. Ik voel me dankbaar. Maar de achttien maanden an sich voel ik nog niet. Misschien moet ik daarvoor eerst het muntje hebben vastgehouden ofzo. Wel voel en merk ik mijn groei. De compassie en empathie die ik tegenwoordig heb. Het kunnen luisteren naar anderen. Mijn soms eindeloze geduld. Het niet opgeven.

Juni was een bewogen maand. Het schooljaar dat ten einde loopt, waarin - door observatie - ik mijn moederlijke plicht kon toepassen om op een werkende leeroplossing te komen voor Toet, en hij daardoor alsnog naar het tweede jaar gaat.

Ik heb mijn pijnbehandeling gehad. Een testbehandeling die uiteindelijke de winnende oplossing bleek te zijn. Helaas een test, dus langer dan twee weken heb ik niet genoten van een pijnvrij bestaan. Maar die twee weken waren epic! Wat heb ik mij goed gevoeld. 13 juli mag ik gelukkig opnieuw voor de langdurige versie.

In mei ben ik gestart met een opleidingstraject waarvoor ik volgende week mijn eerste certificaat behaal. We zijn naar een prachtig concert van Beth Hart geweest in Antwerpen. Waarbij ik eindelijk medeblogger Eef heb mogen ontmoeten en haar super aardige vriend, die op haar beurt weer de beste vriendin van Ronald is.

Ik heb gevochten met mijn eigen verdriet en verliezen. Maar ook het overlijden van mijn oma (95). De meest lieve en zorgzame vrouw die ken, naast mijn moeder en schoonmoeder. Ze was er altijd voor haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Een vrouw die veel heeft meegemaakt maar zich altijd staande heeft weten houden. Voor haar een diepe buiging.

Juni was een bewogen maand en Juli zal niet veel anders gaan. Het herstel van Ronald, de nieuwe behandeling, onze vakantie naar Ameland. SAMEN met Toetje. Drie weken genieten van zijn tijd bij mij. Het ophalen van mijn certificaat. And so on…

Maar, ik mag en kan het allemaal clean doen. Ik hoef er niet meer angstig en verdoofd doorheen. Ik kan het allemaal zelf maar met behulp van het programma.

Het is laat, of vroeg. Nog een paar uurtjes mijn ogen toe voor ik een heerlijk ontbijt heb met mijn schoonmoeder als viering. En waarna ik daarna Ronald mag ophalen om voor te zorgen. Gevolgd door een etentje bij mijn ouders en met hen mijn eerste muntje in Breda te gaan halen.

Uit mijn duim:
Alleen voor vandaag: zal ik genieten van mijn mijlpaal. En zonder enige verwachting zorgen voor anderen.

Alle liefs,
Stephanie