Toet wordt 8 april alweer 12 jaar en is een echte, maar o zo fijne puber. Eentje uit het boekje. Het enige dat hem verschilt van veel andere pubers, is dat zijn moeder verslaafd is. 
Ik kom uit het pittoreske dorpje Zundert aan de Belgische grens waar Toetje bij zijn vader woont samen met onze hond Nora en onze twee katten Pientje en Ientje.

Ik kan me niet heugen wanneer mijn verslaving echt begon, dus ik zeg maar gewoon dat ik verslaafd ben geboren. Mijn vader was verslaafd en mijn moeder leed aan zware codependency hierdoor. Cross-addiction staat op mijn voorhoofd geschreven en stroomt veelvuldig door elke ader in mijn lijf. Van aandacht, naar eten, naar seks, naar kopen, naar alcohol en God mag weten waar het weer naartoe wil. Dat laatste mag ik voor gaan waken en ook heel hard aan werken.

Ik heb op 5 januari mijzelf ingecheckt in een verslavingskliniek en ben van daaruit, op 16 februari, gelijk doorgestroomd naar een safehouse in Noord-Brabant. Hier mag ik een jaar lang werken aan mijn herstel en krijg ik handvatten om mijn leven weer hanteerbaar te maken.

Ik heb deze keuze heel bewust, maar met heel veel pijn in mijn moederhart gemaakt. Want alles achterlaten wat zo vertrouwd is en je zo lief is, dat raakt je tot in het diepst van je ziel. Maar ik ben me heel bewust, dat als ik deze kans niet zou nemen, mijn terugval dichterbij is dan dat ik het woord "terugvalpreventieplan" kan uitspreken.

Dus hier zit ik dan, mijn voorstel blog te schrijven aan de picknick-tafel van het safehouse op de eerste lentedag van 2022. Ik ben elf dagen verwijderd van mijn 90 dagen mijlpaal, mijn eerste verlofweekend, mijn 2e kwartaal clean en mijn allereerste blog voor LEF.

Ik kan niet ontkennen dat het tot nu toe een enorme rollercoaster is geweest of dat de "thrill-ride named addiction" ooit over gaat. Maar voor vandaag, alleen voor vandaag;

 Hallo, ik ben Stephanie en ik ben verslaafd.