Een hoekje in de bank, een dekentje en een emmer zelfmedelijden dicht bij mij. Weinig daglicht. Vierentwintig uurs-toezicht. Mensen die gefrustreerd werden van mij. Tot ik eindelijk, tot grote opluchting van hen, achtergelaten kon worden in de kliniek.

273 dagen zijn we verder nu. Een rollercoaster, een reis, een survival of the fittest. Vallen is geen optie, doorgaan wel. Ik heb keuzes gemaakt waarvan ik dacht dat ik die nooit zou maken, als moeder. Keuzes die zo ontzettend veel pijn doen. Een jaar mijn zoon achter laten door naar een safehouse te gaan bijvoorbeeld. Mijn weerstand daar tegen. In de loop van de maanden veranderde dat in de keuze dat hij bij zijn vader blijft wonen en ik ter zijnde tijd uitstroom naar een eigen woning en hem - heel klassiek - eens in de veertien dagen een weekend zal hebben. De sleutel van die woning heb ik afgelopen week gekregen. Een cadeautje op de al zo overspannen woningmarkt. Het komt met een dubbel gevoel. Want dit staat haaks op mijn gedachtegang. Negen maanden geleden en een stukje waanzin blijft natuurlijk altijd in je hoofd aanwezig. Er moet veel gebeuren, ik mag van nul beginnen. Op bijstandsniveau mag ik gaan opbouwen. En weet je? Dat is oké. Waar ik vroeger het zo goed mogelijk moest hebben, ben ik nu gewoon dankbaar met wat ik heb. Dingen kunnen wachten. Wat ik vandaag niet aan kan schaffen, kan misschien volgende maand wel. Ik ben heel mijn leven nog nooit zo dankbaar geweest. Waar dit gevoel van rust en sereniteit vandaan komt weet ik niet. Is dit onderdeel van herstel? Ik denk van wel. Want voor herstel had ik geen rust, enkel de mentaliteit doorgaan tot het bittere einde. Dat heeft mij weinig gebracht.

Nu mag ik een nieuw hoofdstuk inslaan. Samen met het safehouse in mijn kielzog mag ik, zodra het huisje af is, gaan oefenen hoe het is om deel te nemen aan het normale leven. Hoe ik herstel kan mengen met participeren in de maatschappij. Hoe ik mama kan zijn, maar ook een verslaafde in herstel en daarbij mijn momenten pakken die ik nodig heb. Het is fijn die ondersteuning te hebben, want ik kan het niet alleen.

Dat hebben de voorgaande jaren wel bewezen.

Ik heb veel geleerd de afgelopen negen maanden, maar ik ben er nog lang niet.

Er is nog een lange weg te gaan. Maar voor nu, nu ga ik genieten van sleutels en sleutelhangers. Van cadeautjes in herstel en natuurlijk het opknappen van mijn huisje. Nieuwe hoofdstukken en dat alles met fantastische mensen en een steady sponsor naast me.

Ik ben dankbaar. Negen maanden, wie had dat gedacht?